Μεγάλα ονόματα, έχουμε συνηθίσει πια να τα βλέπουμε στις ελληνικές σκηνές του καλοκαιριού, παλιές δουλειές με νέα περιβλήματα, λίγες νέες προτάσεις, θεσμοί εθνικοί με μεγάλα προβλήματα λειτουργίας, συνθέτουν ένα τοπίο γεμάτο συγκρατημένη αισιοδοξία και σχετική δημιουργικότητα.
«Δεν είναι απαραίτητο να καταλάβουμε τα πάντα στην Τέχνη. Αρκεί να είμαστε εκεί».
Μαριάννα Καβαλιεράτου
Με στόχο την Ατμόσφαιρα
Με ένα αυθεντικό και πετυχημένο έργο μας συστήνεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα ο ισραηλινής καταγωγής χορευτής και χορογράφος Γιουβάλ Πικ – από το 2011 διευθυντής του Χορογραφικού Κέντρου Rillieux-la-Pape, διαδεχόμενος τη Μαγκύ Μαρέν. Το Score (Φ.Α.) , δημιουργία εμπνευσμένη από τη γενέτειρά του, ένα μωσαϊκό συγκινήσεων, άλλοτε βίαιων, άλλοτε τρυφερών, βασίστηκε σε μια διαρκή ροή κινητικής ενέργειας συχνά υπνωτιστικής, από τρεις εξαιρετικούς χορευτές, και με φόντο ένα πρωτότυπο και ακατέργαστο ηχητικό υλικό που συνέλεξε ο χορογράφος στους δρόμους του Τελ Αβίβ. Η παράσταση της Mette Ingvartsen με τίτλο Evaporated Landscapes (Φεστιβάλ χορού Καλαμάτας) βασίστηκε μόνο στην κίνηση του φωτός και του αέρα, χωρίς ερμηνευτές επί σκηνής, δημιουργώντας έναν κόσμο άυλο, άχρονο, φτιαγμένο από ήχους, φως, φυσαλίδες, αφρό. Μια χορογραφία ως σχέση ανάμεσα στις μετέωρες, αέναα εξανεμιζόμενες και ανασυγκροτούμενες, ρευστές εκφάνσεις της ύλης, σύμφωνα με τους νόμους της εξάτμισης, της διάλυσης και της μεταμόρφωσης, σε μια σπουδή πάνω στην αδιάκοπη ροή και μετάλλαξη της ύλης.
Χορός σε μακροκλίμακα
Ενδιαφέροντα πρότζεκτ είχε την ευκαιρία να δει φέτος το ελληνικό κοινό είτε μεσα από φεστιβάλ είτε μέσα από άλλες χορευτικές πρωτοβουλίες. Αξίζει να σημειωθούν παραστάσεις όπως το Balkans: On Trial Together-Athens Episode των Ana Vujanović & Saša Asenti, (μια παράσταση που εντάσσεται στον κύκλο Η εκδήλωση εντάσσεται στον Κύκλο Transitions 1.Balkans: Φεστιβάλ της σύγχρονης ανεξάρτητης βαλκανικής σκηνής ΣΓΤ), ένα υβριδικό δημόσιο θέαμα, στα όρια μεταξύ θεατρικού έργου, χορογραφίας, κοινωνικού παιχνιδιού και χάπενινγκ, με τη συμμετοχή των θεατών και τη σκηνοθετική υπογραφή δύο σημαντικών προσωπικοτήτων της ανεξάρτητης βαλκανικής σκηνής και θέμα τη δημοκρατία και τους μηχανισμούς προπαγάνδας, το δημόσιο διάλογος και τη συλλογικότητα. Με ερμηνευτές τους συντονιστές της παράστασης και Έλληνες πολίτες η παράσταση θυμίζει ομαδικό παιχνίδι για να εξελιχθεί σε μια σχεδόν μεταφυσική εμπειρία εκ νέου ανακάλυψης μιας σειράς γνωστών εννοιών, όπως «θέατρο», «θέαμα», «κοινωνία» και «συλλογικότητα». πλήθος ερμηνευτών είχε και η παράσταση Α quiet voice (Φ.Α.) της Ερμίρα Γκόρο με τη σκηνή να μεταμορφώνεται σε ένα καλειδοσκόπιο ταυτοτήτων, στον ιδανικό τόπο για να συνυπάρχουν αρμονικά και να συνομιλούν, δίχως φολκλορική διάθεση, διαφορετικές μουσικές και χορευτικές κουλτούρες. Δρόμοι μνήμης από χαμένες πατρίδες διασταυρώνονται σε ένα ιδιότυπο τελετουργικό, μετανάστες και γηγενείς εμφανίζονται συνδαιτυμόνες σε μια πολυπρόσωπη παραγωγή που επιχειρεί να καταρρίψει τα σύνορα ανάμεσα στο «Εμείς» και «οι Άλλοι». Ο Michael Kliën με το έργο του Jerusalem- Choreography for Greece (Φ.Α.), ένα παράξενο διαδραστικό παιχνίδι, στο οποίο οκτώ πολίτες της Αθήνας, με διαφορετικά χαρακτηριστικά (ηλικία, φύλο, εκπαίδευση), συνέπραξαν σ’ έναν ανοιχτό χώρο του Φεστιβάλ, με στόχο να αναδειχθούν οι μυστικές συνδέσεις των σωμάτων, ενώ οι επισκέπτες κινούνταν και αντιδρούσαν ελεύθερα ανάμεσά τους. Με αφορμή έναν λαϊκό παλαιστινιακό χορό, η παράσταση τον τίτλο της: «Badke» (Φεστιβάλ χορού Καλαμάτας) μια συνδημιουργία των Koen Augustijnen, Rosalba Torres Guerrero, Hildegard De Vuyst της κολλεκτίβας les ballets C de la B με ημιεπαγγελματίες χορευτές από την Παλαιστίνη λειτούργησε σαν υπαινιγμός. Η έξαρση της γιορτής, η σωματική ευφορία, η χαρμόσυνη αίσθηση του συνανήκειν, καταιγιστικά παρόντα επί σκηνής, μαζί με την ετερότητα, τις αντιθέσεις, την αναζήτηση του εαυτού, τη μοναξιά μέσα στο πλήθος, την υπαρξιακή αγωνία, το αίσθημα του αποκλεισμού, τις κοινωνικές και πολιτισμικές διαφορές οδήγησαν τους χορευτές και το κοινό σε μια ιδιαίτερη εμπειρία.
