Μεγάλα ονόματα, έχουμε συνηθίσει πια να τα βλέπουμε στις ελληνικές σκηνές του καλοκαιριού, παλιές δουλειές με νέα περιβλήματα, λίγες νέες προτάσεις, θεσμοί εθνικοί με μεγάλα προβλήματα λειτουργίας, συνθέτουν ένα τοπίο γεμάτο συγκρατημένη αισιοδοξία και σχετική δημιουργικότητα.
«Δεν είναι απαραίτητο να καταλάβουμε τα πάντα στην Τέχνη. Αρκεί να είμαστε εκεί».
Μαριάννα Καβαλιεράτου
Για τη μνήμη
Μemorandum- Ένας μηχανισμός ενθύμισης (Φ.Α.) τιτλοφορείται η νέα δημιουργία της ομάδας Αmorhy.org . Χρησιμοποιώντας οπτικοακουστικά αρχεία και υλικό που συλλέχθηκε από μια ανοιχτή ερευνητική διαδικασία με το κοινό, η Τζένη Αργυρίου μας ταξίδεψε σε ένα συναρπαστικό ταξίδι στα μονοπάτια της μνήμης και της ιστορίας, με τα σώματα των ερμηνευτών να αναμοχλεύουν τη συλλογική μνήμη, προσωπικές αφηγήσεις, προβολές σε διαφορετικά υλικά, σκιές, μουσικές που φέρνουν μαζί τους το πριν και το μετά. Η διακεκριμένη κολλεκτίβα ΒADco., γνωστή για τα ανατρεπτικά εννοιολογικά έργα της, στα όρια μεταξύ χορού, περφόρμανς-διάλεξης και πολυμέσων, διερεύνησε στην παράσταση 1poor and one 0 (ΣΓΤ), την μετάλλαξη του ανθρώπινου σώματος σε μηχανή παραγωγής. Πηγή έμπνευσης αποτέλεσε το πρώτο φιλμ στην ιστορία του κινηματογράφου και ντοκουμέντο για τη βιομηχανοποίηση, H έξοδος των εργατών από το εργοστάσιο Λυμιέρ (1895). Η Ομάδα χορού Ζήτα, στην χορογραφία της Ίρις Καραγιάν με τίτλο Tracing (Φ.Α.) αναφέρθηκε στον χρόνο, με αφετηρία την έννοια του ίχνους. Διατηρώντας το ενδιαφέρον της για τη δομή στη χορογραφική της προσέγγιση, επικεντρώθηκε στο ζωντανό κινητικό υλικό που γεννιέται από τους περφόρμερ, διερευνώντας τα όρια της παρουσίας μέσα στην απουσία, ενεργοποιώντας την κίνηση σε μια οριακή, στιγμιαία συνθήκη. East Shadow (Φ.Α.), εμπνευσμένη από ένα κείμενο του Samuel Beckett ονομάζεται η χορογραφία που παρουσίασε ο Jiří Kylián, ένα έργο με μεταφυσική πνοή, με εργαλείο το σώμα που ανιχνεύει ακραίες περιοχές της ψυχής, με ώριμους ηλικιακά χορευτές, σε μια τραγικωμωδία για τον παραλογισμό της ανθρώπινης κατάστασης στο τώρα, το ποτέ, το πουθενά. Gods and Dogs (Φεστιβάλ χορού Καλαμάτας) ήταν το άλλο έργο που απόλαυσε το κοινό της Καλαμάτας με θέμα και πάλι του χωροχρόνου και τα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ φυσικού και αφύσικου και την ομορφιά του μη ολοκληρωμένου, απροσδιόριστου στην παρούσα ζωή. Η συγχρονικότητα του χώρου και του χρόνου φαίνεται να απασχόλησε και την ομάδα των Michèle Anne De Mey και Jaco Van Dormael, στο έργο τους Kiss & Cry / Νanodanses, ένα χοροθέαμα σε μικρογραφία, με χορευτές τα χέρια και τα δάχτυλα σε ένα σκηνικό σε μικροκλίμακα, σαν να ήταν βγαλμένο από την παιδική μας ηλικία, γεμάτο μινιατούρες τρένων, χειροτεχνίες, μικροσκοπικά κουκλόσπιτα και χιονισμένα τοπία. Τα χέρια που χορεύουν αποδείχτηκαν ιδανικοί ερμηνευτές μιας ιστορίας αγάπης και λήθης. Μικροκάμερες κινηματογραφούν και προβάλλουν το μαγικό αυτό χορογραφικό μικρόκοσμο σε μεγάλη οθόνη, οδηγώντας τον θεατή σε μια νέα συνείδηση του βλέμματος και των αισθήσεων. Η παράσταση της Χορευτικής Ομάδας 65+ με τίτλο TANZheimer (ΣΓΤ) και χορογραφία της Πατρίσιας Απέργη, με πρωταγωνιστές ερασιτέχνες χορευτές άνω των 65 ετών απέδειξε ότι η δημιουργικότητα και η αγάπη για ζωή δεν έχουν ηλικία. Αφού ολοκλήρωσαν την εκπαιδευτική διαδικασία με την ομάδα χορού Αερίτες, οι «νέοι» χορευτές 65+ ακολούθησαν κανονικά τις νόρμες μιας ομάδας χορού παρουσίασαν μια παράσταση- εμπειρία, όπου η μνήμη και το παρόν μπήκαν σε ένα συγκινητικό διάλογο, όπου οι κινητικές αδυναμίες που προκαλεί η φθορά του χρόνου έγιναν ποιητική κίνηση και η ιστορία του σώματος έγινε μια πράξη αισιοδοξίας στη σκηνή.
