Αυτή η φετινή χρονιά υπήρξε σε πολλά επίπεδα σιωπηλή. Και έτσι όπως, πριν λίγα, πιο ζωηρά, χρόνια, ξεκινούσε μια αναδρομή στη χρονιά που πέρασε με τον εκωφαντικό χαμό της Πίνα Μπάους, έτσι φέτος, αυτή η αναδρομή ξεκινάει μέσα στη σιωπή, για έναν βαθύ και θαυμάσιο δικό μας καλλιτέχνη, που έφυγε και αυτός. Μιλάμε, βέβαια, για τον Βίκο Ναχμία που με τις Στροφοδίνες του (παρουσιάστηκαν στο Φεστιβάλ Αθηνών), παράσταση βασισμένη στην τεχνική περιδίνησης των δερβίσιδων, προσπαθούσε να αναβιώσει την «αυθόρμητη εμπειρία στροβιλισμού που έχει σχεδόν κάθε παιδί και βοηθάει στην παραγωγή ενδορφίνων, γνωστών και ως Οι ορμόνες της Ευτυχίας» .
Η μνήμη του παρελθόντος, σε ένα παράδοξο ταξίδι μεταμορφώσεων, από το γελοίο στο σπαρακτικό, παρουσίασε στο σόλο του ο Ευριπίδης Λασκαρίδης, με το έργο του Relic (Φ.Α.). Με μια διάθεση αρχετυπική, για αυτά που βρίσκονται βαθιά μέσα στη μνήμη, μακρινά κι απροσδιόριστα, που θυμίζουν «αυτό που ήταν κάποτε» -όπως αυτό που θ’ απομείνει κάποτε από την αγάπη, την τρυφερότητα, την ανθρωπιά-, η παράσταση οδήγησε τους θεατές σε ένα μελαγχολικό, αλλά και βαθιά αποκαλυπτικό ταξίδι μνήμης και ανθρώπινης κοινής εμπειρίας.
Με τον τίτλο Priority (Φ.Α.) ο Αντώνης Φονιαδάκης, χόρεψε πραγματικές και συμβολικές εμπειρίες του, αυτές που του δημιουργούν τις προτεραιότητες της ενήλικης ζωής. Με αφορμή τις βιογραφικές αναφορές από ένα μπαρ της εφηβικής ηλικίας, νεανικά βιώματα που τον οδήγησαν στο χορό και την αναζήτηση ταυτότητας μέσα από αυτόν, το κοινό ακολούθησε αυτήν την χορογραφική ανασκαφή της μνήμης, μέσα από την προτεραιότητα και την επιτακτική ύπαρξη του παλλόμενου σώματος στη σκηνή.
Ένα παρόν σώμα δημιούργησε στο θεατή την επιτακτική ανάγκη του τίτλου του έργου: How to overcome the great tiredness? (Φεστιβάλ Arc for Dance). Ο βραζιλιάνος Εντουάρντο Φουκουσίμα κατανίκησε το μόχθο της σκηνής σε μια εντυπωσιακή κινητική σπουδή για την κούραση και πώς να την ξεπεράσεις. Μια παράσταση μανιφέστο, για τον κουρασμένο μας πολιτισμό και την αδυναμία μας να δράσουμε αποτελεσματικά στο τώρα.
Με τον τίτλο Boys Who Like To Play With Dolls (Arc for Dance) οι Τερέζα Όντροβα και ο Πήτερ Σάβελ εντυπωσίασαν με την ακρίβεια και την βαθιά τους σκέψη για τη λειτουργία του κοινωνικού φύλου, για τα στερεότυπα με δύο εκπληκτικούς ερμηνευτές που έδωσαν μια πνοή ανανέωσης στη φόρμα και το περιεχόμενο της σύγχρονης χορογραφίας.
Αδιέξοδα: Αναζητώντας ένα άλλο πρόσωπου του κόσμου
Με περισσότερα από τριάντα χρόνια χορογραφικής ζωής, η Μαγκύ Μαρέν δεν έπαψε ποτέ να αμφισβητεί τον πολιτισμό, να διερευνά τη δυνατότητα του ανθρώπινου σώματος να αφηγείται τη ζωή. Mε το BiT (Φ.Α.) η αεικίνητη παρέα της σκηνής, μας ακινητοποίησε σε ένα ρυθμικό σύμπαν που διεγείρει τις αισθήσεις, όπως αυτή της ασφάλειας και του φόβου ταυτόχρονα, προκάλεσε πανανθρώπινες μνήμες, με τους τρομερούς φόβους και τις συναρπαστικές περιπέτειες της ιστορίας του ανθρώπου της Δύσης, μας ενέταξε σε ένα γαϊτανάκι της ζωής και του θανάτου, μέσα από μια εναλλαγή του καινούργιου και του παλιού, που αφήνει τον ακίνητο θεατή χωρίς ανάσα, ενώ η παρέα της σκηνής μοιάζει να μην καταβάλλεται από κανέναν, μα κανέναν, κόπο.
Αυτό το σύμπαν που συνεχώς κινείται και προχωρεί, ανέδειξε και η επινόηση της Ντάντα Μασίλο για την γνωστή μας Carmen (21ο Φεστιβάλ Καλαμάτας). Μια παράσταση που προκάλεσε τον θεατή να δει την αγαπητή στερεοτυπική ηρωίδα της όπερας και του φλαμέγκο με άλλα μάτια: Εκρηκτική, θρασεία, επίμονη, χωρίς δισταγμούς, έτοιμη για να χυθεί αίμα σε έναν κόσμο ανδροκρατικό, χωρίς τις ελπίδες του έρωτα και της ευτυχίας. Με και από τα μάτια μιας γυναίκας, με μια προκλητική κινητική πρόταση για τον χορό και για την δραματουργία των μυθιστορηματικών χαρακτήρων.
