Σύγχρονος χορός 2018-19 Μια συλλογική διάσταση της ψυχαγωγίας. Η πρόκληση του «μαζί»

Ο χορός μΕΞΤΡΑ ﷽﷽﷽﷽ρκhtew γπινο σώμα, προσεσα απόταέσα από τα συστατικά του. Με αφορμή τη φόρμα

 

Μεγάλα ονόματα της διεθνούς σκηνής, με μια παρουσία πολυετή στις ελληνικές σκηνές, εισήγαγαν νέους, πειραματικούς, ερευνητικούς τρνσεις. ﷽﷽﷽φορες κατευθ αρχείου .ορρόόπους για να “δει” κανείς το σύγχρονο χορό. Εν τω μέσω της ζωής, βρισκόμαστε/ 6 σουίτες για τσέλο του Μπαχ (Ηρώδειο, Φεστιβάλ Αθηνών, Φ.Α.), ήταν ο τίτλος της παράστασης της Αν Τερέζα Ντε Κεερσμάκερ-Rosas, που η κριτική χαρακτήρισε «ιδανικό πάντρεμα ανάμεσα στον Μπαχ και τους Rosas» και «υπέρτατη στιγμή χάρης και ομορφιάς». Με απλότητα, λεπτότητα, ακρίβεια, και έναν διαρκή επαναπροσδιορισμό στην κινητική φόρμα, η παράσταση απελευθέρωσε τους θεατές, ώστε να συνδεθούν αντιστικτικά, ποιητικά, σχεδόν μελαγχολικά με το περιεχόμενο του έργου, με την πάντα γοητευτική επίδραση του χώρου του Ηρωδείου.

Χωροταξικά και με έμφαση στην επανάληψη, “κινήθηκε” το νέο έργο του Μπορίς Σαρμάζ Ιnfini  (Φ.Α.). Στόχος του χορογράφου ήταν να εντοπίσει μια αίσθηση απείρου μέσα στον χώρο, να μελετήσει τις αμέτρητες δυνατότητες της κίνησης, τον τρόπο να αγγίξουμε αυτό που βρίσκεται πέρα από εμάς, ένα χρόνο που διαρκεί για πάντα. Όπως δηλώνει ο δημιουργός «Ανέκαθεν σιχαινόμουν να μετράω βήματα στον χορό. Προτιμούσα να αφήνω τη φαντασία μου ελεύθερη, να περιπλανιέται. Στη συγκεκριμένη παράσταση μετράμε, μιλάμε, τραγουδάμε και χορεύουμε, αλλά το κάνουμε με στόχο να περιπλανηθούμε». Οι ερμηνευτές μετράνε συνεχώς: αριθμοί σε ασυνέχεια, λίστες από πράγματα, αλλά και συνειρμικές αριθμητικές αφηγήσεις, σταση τ﷽﷽μερινικτα. υνεχνsh aτίπαντα γοητευτικrg;iasxhm;atvn poy akoloyuoy άνελίστες απόολίστες από προβατάκια μέχρι ημερομηνίες γεννήσεων, δημιουργώντας συνεχώς μοτίβα πρόσληψης του παρελθσταση τ﷽﷽μερινικτα. υνεχνsh aτίπαντα γοητευτικrg;iasxhm;atvn poy akoloyuoy όντος και του παρόντος μέσα στη λογική «όλα είναι διαδικασίες».

«Ένα πνευματώδες αλφαβητάρι της κλασικής φόρμας και γραμμής για να εξελιχθεί σε ένα λαμπερό κράμα, όπου η ελευθερία του μεταμοντερνισμού συναντά τον δυναμισμό του μπαλέτου», χαρακτηρίζει η εφημερίδα Guardian την παράσταση του Ουίλιαμ Φορσάιθ. Τα δύο παλαιότερα έργα του και δυο καινούργια, κάτω από τον γενικό τίτλο A Quiet Evening of Dance (Στέγη Γραμμά. ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽οινωννι των προθωδείουπαντα γοητευτικrg;iasxhm;atvn poy akoloyuoy των και Τεχνών, ΣΓΤ), δημιούργησαν ιδιαίτερους κόσμους συνάντησης των σωμάτων, με μοναδικά μέσα το σώμα και την εμπειρία της ανθρώπινης επαφής. Με κύριο ήχο την αναπνοή και την τρομερή ικανότητα συντονισμού των κινήσεων και των προθέσεων, οι ερμηνευτές του Φορσάιθ επιμηκύνουν και συρρικνώνουν το χώρο και το χρόνο, δημιουργώντας μια άλλη διάσταση επικοινωνίας με το κοινό.

«Με άξονα το μαθηματικό πρόβλημα fair-cake cutting, μια προβληματική που αναπτύσσεται κατά το μοίρασμα ενός χώρου, για οτιδήποτε μοιράζεται – από μια τούρτα μέχρι μια εδαφική έκταση ή ένα φάσμα συχνοτήτων – έτσι ώστε όλοι να πάρουν τον χώρο που προσωπικά εκτιμούν ότι τους αντιστοιχεί. Μία κατανομή, δηλαδή, όχι σε ίσα μέρη, αλλά σε μέρη κατάλληλα και επαρκή για τις διαφορετικές αξίες και προτιμήσεις του καθενός». Έτσι περιγράφει η Ανδρονίκη Μαραθάκη το θέμα της παράστασής της It‘s not about if you will love me tomorrow_Μέρος 2 (Φ.Α.). Οι τέσσερις χορευτές, σε διαρκή κίνηση πάνω σε ένα κεκλιμένο επίπεδο, διερευνούν τα όρια του χώρου και του χρόνου, με αντικειμενικό στόχο στη σκηνή να μην χάσουν την ισορροπία τους και πέσουν, σε μια αλληγορική διαδικασία για το πως κρατάμε το δικό μας και πως μοιράζουμε το μαζί, ένας σκηνικό διάλογο για το τώρα.

Αυτό το τώρα, διερεύνησε και η παράσταση Crowd (ΣΓΤ) της Ζιζέλ Βιέν. Υπό τους ήχους ενός κανονικού ρέιβ πάρτι, τα σώματα 15 νέων χορευτών δημιούργησαν μια ατέλειωτη σειρά από ταμπλώ βιβάν σε μια ενδιαφέρουσα παρτιτούρα κινήσεων. Μέσα από την αίσθηση των κινηματογραφικνσεις. ﷽﷽﷽φορες κατευθ αρχείου .οών εφέ, όπως είναι η αργή κίνηση, το πάγωμα της εικόνας ή η διαρκής και «σπασμένη» επανάληψη ενός αρχείου gif, η χορογραφία καθοδηγούσε το βλέμμα του κοινού σε διάφορες κατευθύνσεις. Αυτά τα ανολοκλήρωτα φράκταλ αποκαλύπτουν, την εκστατική, σχεδόν θρησκευτική διάσταση της διασκέδασης και την ασυνείδητη βία που υπάρχει σε αυτήν, μια βία απελευθερωτική, σαν σε αρχαία τελετουργία.

 

         Η κοινότητα. Mε έμφαση στο περιεχόμενο

Με την επίγνωση της δράσης του χρόνου πάνω στο σώμα, της μετάβασης από τη δύναμη στην αντοχή, ο Άκραμ Καν δημιούργησε το Until the Lions (25^ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, Φ.Κ.), με έμπνευση από το έπος Μαχαμπχαράτα, από μια ιστορία όπου ο «ήρωας» αμφισβητεί τα όρια του γυναικείου και του ανδρικού φύλου και προκαλεί τον Χρόνο. Η παράσταση εστίασε στο τι συμβαίνει όταν οι κοινωνικές επιταγές για κάθε φύλο οδηγούν σε αδιέξοδο αντί να το προστατεύουν, στις ταυτότητες που δίνει η κοινωνία. Mέσα από το μύθο, το μεταφυσικό, το μαγικό και με την εκπληκτική αισθητική της σκηνικής αφαίρεσης που διακρίνει το έργο του Άκραμ Καν, ο θεατής έμεινε με μια γλυκιά επίγευση, σα να συμμετέχει στην γιορτή μιας κοινότητας, σε μια εμπειρία καθαρτική, τελετουργική.

Με ένα όμοιο ερώτημα «τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος» ο Χόφες Σέχτερ παρουσίασε το Wolf (Φ.Α.), μια χορογραφία που αφηγείται ένα ινδιάνικο παραμύθι, με πρωταγωνιστή ένα μοναχικό λύκο, συνδέοντάς τον με την περιγραφή της βίαιης και ζωώδους ψυχοσύνθεσης του ανθρώπου. Εμπνευσμένος από αφρικανικούς χορούς, τις «εκπολιτισμένες» και τις ζωώδεις καθημερινές μας κινήσεις, ξεκινώντας με τον άνθρωπο “στα τέσσερα” μέχρι όρθιος πια να κατακτήσει τα πάντα, διαμορφώνεται στη σκηνή μια ποιητική εικόνα μέσα από την κίνηση και τη μουσική να διατρέχουν την ιστορία του ανθρώπινου είδους, μέσα από μια αδιάκοπη φυσική κίνηση, αρμονικές μεταβάσεις, δυναμικά σχήματα και συναισθηματικές εναλλαγές.

«Γιατί χορεύουμε μαζί;»,αναρωτιέται ο Μάρκο ντα Σίλβα Φερρέιρα με την παράσταση Βrother (Φ.Α.).Ο χορογράφος εξερευνά τις ρίζες του συλλογικού χορού, την αρχετυπική διαδικασία «όλοι μαζί σε κίνηση», από τις αρχαίες παραδόσεις της Αφρικής μέχρι το street dance, αναζητώντας τα κοινά χαρακτηριστικά που επιβιώνουν από γενιά σε γενιά και περνούν και στον σύγχρονο χορό. Μια αρχέγονη ανθρώπινη κοινότητα στην καρδιά ενός σύγχρονου αστικού τοπίου, μια ένωση που γεννάει ανταγωνισμούς, δεσμούς αλληλεγγύης και την επιθυμία του «άλλου», με χορευτές να επιδίδονται σε μια έκρηξη μεταδοτικής ενέργειας, σε ένα συνεχές παιχνίδι μιμήσεων που απογειώνει την ενέργειά τους στη σκηνή.

Ένα πείραμα για τα ασαφή χρονικά και χωρικά όρια του περάσματος από το ατομικό στο συλλογικό, από το ζώο στον άνθρωπο, από την αναίρεση της υπόθεσης για το ποια είναι η χρονική σειρά των πραγμάτων προτείνει η παράσταση Lucy.tutorial for a ritual (Φ.Α.), που δανείζεται τον τίτλο της από τον αμφιλεγόμενο, διάσημο σκελετό αυστραλοπίθηκου που ανακαλύφθηκε στην Αιθιοπία το 1974, από την ομάδα arisandmartha αποτέλεσε μια «τελετουργική απόπειρα» σύνδεσης ετερόκλητων μεταξύ τους στοιχείων. Μέσα από την έκσταση και την παρατήρηση, την φαντασία και την πραγματικότητα, το έργο διεύρυνε το αντιληπτικό μας πεδίο, τους τρόπους και τόπους τελετουργικών πρακτικών που διασώζονται μέσα στην καθημερινότητά μας.

Συλλογικότητες

Οι μυθικές πόλεις, στο βάθος της μεσαιωνικής ανατολής και η σημερινή κατάσταση της Μέσης Ανατολής, το μακραίωνο και το επείγον, βρέθηκαν στο στόχο της παράστασης #minaret (Φ.Α.) του Λιβανέζου Ομάρ Ρατζέχ. Μια παράσταση που αγωνιωδώς διαχειρ

;» αναρωτιούνται οι δημιουργοί.η σειρα των πραγματων hm;atvn poy akoloyuoy ίζεται το ερώτημα αν μπορεί μια πόλη, μια πατρίδα, μια ιστορία να σβηστεί ολοκληρωτικά από το χάρτη. Η παράσταση, πράξη αντίστασης ενάντια στην καταστροφή μιας από τις αρχαιότερες πόλεις στον κόσμο, συνδύασε τον σύγχρονο χορό με τις εικαστικές τέχνες και τη μουσική παράδοση του Χαλεπιού, φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με την καταστροφή, μέσα από εικόνες ισοπέδωσης ολόκληρων πόλεων και την συνεχή χρήση ενός εκκωφαντικού drone μέσα στην αίθουσα που δημιουργούσε πολλαπλές αφηγήσεις για τα τεκτενόμενα στη σκηνή. Ένας ﷽﷽﷽﷽﷽ησε την παράσταση- επιχεlew optik;ew tiw dr;aseiw thw skhn;hw,  μαγική δύτελεί τον πυρήνα του. ι την συνεχ¨νναέν εκρηκτικός συνδυασμός σωμάτων που σχεδόν σφαδάζουν στη σκηνή, αξιοποιώντας κινήσεις παραδοσιακών χωρών αλλά και τα στάδια του σωματικού πόνου, του μετατραυματικού στρες, της μελαγχολίας και της γλυκιάς ανάμνησης του ειρηνικού παρελθόντος – που διαρκεί πολύ λίγο όμως σε σχέση με την οδυνηρή πραγματικότητα. Οι θεατές, βομβαρδισμένοι τόσο μέσα από τις αναμεταδόσεις, τον τρόπο που τα σώματα των ερμηνευτών ήταν παρόντα στη στιγμή, την απόκοσμη παραδοσιακή μουσική και το drone ως απόλυτη παρουσία του πολέμου, έζησαν μια συγκλονιστική προσομοιωτική εμπειρία ενός παράλογου σύχρονου, μετατηλεοπτικού κόσμου.

O Νάτσο Ντουάτo, με τη μοναδική του ικανότητα να καταδύεται στην ανθρώπινη κατάσταση, παρουσίασε το έργο Σκουριά (Εθνική Λυρική Σκηνή), με θέμα τα βασανιστήρια στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Γκουαντάναμο και τα τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ευρώπη. Στη χορογραφία του εμπνεύστηκε από τις εικόνες βίας που προβάλλονται από τα Μ.Μ.Ε., με στόχο να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο γύρω του, καθώς ο ίδιος θεωρεί ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους άλλους καθορίζει εξ ολοκλήρου το ποιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι πραγματικά. Η διαδοχή των εντυπωσιακών ομαδικών σκηνών, με συνεχή κλιμάκωση της βίας, με ανθρώπους ταπεινωμένους και τρομοκρατημένους σε μια σκληρή φυλακή, αναδείχτηκε σε μια κραυγή διαμαρτυρίας ενάντια σε κάθε μορφή τρομοκρατίας.

Μια άλλη καταστροφή, οικολογική και πανανθρώπινη, και την απάθεια μας απέναντι σε αυτήν σημειώνει με έμφαση στην παράστασή της η Νάντια Μπεγκρέ με τίτλο Quartiers libres (Σ.Γ.Τ.). Μια παράσταση που αναζητεί πράγματι ελεύθερο χώρο και χρόνο για να ακουστεί μέσα σε αυτόν η κραυγή μιας Αφρικής που πνίγεται από βουνά πλαστικών αποβλήτων, και γενικότερα από τα απόβλητα του Δυτικού κόσμου. Βάζοντας τον εαυτό της ανάμεσα στους θεατές, με το σώμα της να προσπαθεί να εκφράσει όλα αυτά τα ανείπωτα και σύνθετα συναισθήματα, αναζητώντας την ελευθερία του λόγου της, η Μπεγκρέ μπλεκόταν, από τη μια στο ατέλειωτο καλώδιο του μικροφώνου της, από την άλλη σε ένα βουνό από πλαστικά μπουκάλια, μα πιο πολύ στον ίδιο της τον εαυτό: φιμωμένη και ζωσμένη με έναν όγκο μπουκαλιών, η ανθρωπότητα, οι όρθιοι θεατές στον εκθεσιακό χώρο της παράστασης, γινόντουσαν όλο και πιο απόμακροι, παθητικοί, ανίκανοι να βοηθήσουν.

Με την ματιά στραμμένη σε χορευτικές παραδόσεις

Mε την ματιά στραμμένη στο παρελθόν, στην διαπολιτισμική καταγωγή της παγκόσμιας χορευτικής κοινότητας, με μια ανάγκη καταβύθισης στο παρελθόν που μπορεί να προκαλεί και να προσκαλεί το μέλλον, μια αγωνιώδης και πάντα επινοητική αναζήτηση του «μαζί» του χρόνου, της παράδοσης και της κοινότητας χαρακτήρισε πλήθος από τους πειραματισμούς και φέτος.

 

Ο Ράσελ Μάλιφαντ, με την πολυαναμενόμενη παράσταση The Thread (To νήμα) (Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου) δημιούργησε μια εντυπωσιακή σκηνική σύνθεση βασισμένη στην αντιπαράθεση των παραδοσιακών ελληνικών χορών και της σύγχρονης χορογραφίας με ήχους παραδοσιακών οργάνων, διαθλασμένους μέσα από ηλεκτρονική μουσική, σε έμενο στις Φιλιππίνες, συναλλαγήςστο παρελθνεχναν διαρκή διάλογο πάνω στη δυναμική της κίνησης, της παραδοσιακής φόρμας και του περιεχομένου των παραδοσιακών χορών, με μια σύγχρονη αισθητική που απογείωσε το αυτονόητο.

 

Αυτή η επιθυμία να δημιουργηθεί μια εκ νέου σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν είχε και η παράσταση Sutra (Nήμα, στην ιερή γλώσσα του Ινδουισμού) (ΚΠΙΣΝ) του Σίντι Λάρμπι Τσερκάουι με 19 Σαολίν πολεμιστές-μοναχούς από την Κίνα, σε ένα εντυπωσιακό, σε ακρίβεια δυναμισμού και σωματικότητας θέαμα που εξερευνά τη φιλοσοφία και την πίστη που κρύβεται στην παράδοση των Σαολίν, καθώς και τη σχέση τους με το kung fu μέσα σε ένα σύγχρονο πλαίσιο. Μια παράσταση που άφηνε τους θεατές έκπληκτους να παρακολουθούν κάτι που νομίζουν ότι ξέρουν ενώ δεν το ξέρουν καθόλου, μια εμπειρία πραγματική σε έναν χώρο ολοκληρωτικά επινοημένο, μια κινητική γλώσσα μέσα σε μία άλλη, εγκιβωτισμένη όπως και το σκηνικό, ένα τρομερό ταξίδι για το τι μπορεί να παράξει το ανθρώπινο μυαλό και πως εντασσόμαστε αρμονικά μέσα στο σύμπαν.

Το Μacho dancing (ΣΓΤ), συνδέεται με ένα τοπικό φαινόμενο στη βιομηχανία του ερωτικού θεάματος στις Φιλιππίνες, ένας χορό αποκλειστικά από άνδρες, σε κλαμπ για γυναίκες ή ομοφυλόφιλους. Με αυτήν την αφορμή η Άιζα Χόκσον υιοθέτησε τον ανδρικό ρόλο του «μάτσο χορευτή» και τον χόρεψε με χειρουργική ψυχρότητα και αξιοθαύμαστη ακρίβεια. Αυτή η παράδοξη ανδρόγυνη φιγούρα, με μια συγκλονιστική επανάληψη των κινητικών μοτίβων, δημιούργησε πραγματικό ίλιγγο στο θεατή, αναγκάζοντάς τον να αναθεωρήσει οποιεσδήποτε απόψεις έχει για την κατασκευή των ρόλων των φύλων, για το πώς αντιλαμβανόμαστε τα κλισέ του τι είναι «σέξι», για την ηδονοβλεψία και για το σώμα-αντικείμενο.

 

Με αναφορά στο κλασικό μπαλέτο, περιπαικτική, ακομπλεξάριστη και βαθιά τρυφερή ο Κώστας Τσιούκας, εικονοκλάστης δημιουργός, με πολύ ιδιαίτερη προσωπική γραφή, απέδωσε ένα φόρο τιμής με την ομώνυμη παράστασή του στο μύθο της Ζιζέλ (Φ.Α.). Πιστός στη δομή του έργου, πρότεινε μια νέα κινητική προσέγγιση με ένα παράδοξο corps de ballet από ομάδα εθελοντών χορευτών και ηθοποιών, σε ένα εξόχως ψυχαγωγικό παραλήρημα, με βαθύ σεβασμό στη Ζιζέλ και λιγότερο στους δογματικούς της μπαλετικούς θαυμαστές.

Ο χορός στα καθ’ ημάς

Προσκεκλημένος από το Χοροθέατρο του Βούπερταλ, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου απέδωσε, κυριολεκτικά αυτήν τη φορά, ﷽﷽﷽﷽﷽ησε την παράσταση- επιχεlew optik;ew tiw dr;aseiw thw skhn;hw, φόρο τιμής στην Πίνα Μπάους με τ

ηκε ﷽﷽﷽﷽χρόνο,  κουτ εμπνεεταιετιίτλο Since She ( ΣΓΤ). Μια σειρά από εικόνες υπέροχης εικαστικής ομορφιάς, σε έναν διάλογο από τις εμβληματικές συνθέσεις της Πίνα Μπάους και τον ποιητικό κόσμο του χορογράφου, ένα πάντρεμα σουρεαλισμού με σαφείς αναφορές στην παγκόσμια τέχνη και με έμφαση στις ελληνικές αναφορές του, στήθηκε επί σκηνής έναν κάτοπτρο, που ανέδειξε τις αποχρώσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, σε ένα μετα-έργο που ζωντανεύει μέσα από τα δικά του μάτια το έργο της μεγάλης χορογράφου.

 

Με το πρόσχημα μιας κηδείας, η ομάδα της Λάλι Αϊγουαδέ με το έργο iU an Mi (Φ.Κ.), αποκάλυψε τί κάνουν οι άνθρωποι όταν έρχονται αντιμέτωποι με μη αναστρέψιμα γεγονότα, με αναπόφευκτες ενέργειες, τις οποίες αδυνατούν να χειριστούν. Παραμορφωμένοι και εξαπατημένοι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν μέσα στη δυστυχία τους, ως τον θάνατο, ενώ τρέφονται με την αυταπάτη ότι είναι μοναδικοί, ξεχωριστοί, ότι η μοίρα επιφυλάσσει κάτι διαφορετικό για αυτούς. Σε ένα συνεχές κρυφτό, γύρω από μια δωρική κολώνα – κουρτίνα στη μέση της σκηνής που σου επιτρέπει να εμφανίζεσαι και να εξαφανίζεσαι, οι ερμηνευτές εξαπάτησαν πολλές φορές τον εαυτό τους, τη μοναξιά τους, το πραγματικό και το φανταστικό, μέχρι που ο καθένας εξοικειώθηκε με τον καθημερινό μοναχικό εαυτό του.

Το σκηνικό είναι καθημερινό: ένα τραπέζι, ένας δίσκος βινυλίου σε ένα πικάπ, αναμνήσεις από την παιδική ηλικία. Ο καθένας από εμάς είναι εκεί, μόνος, στην μοναχική και μοναδική του αχρονία, βυθισμένος στον εαυτό του. Αλλά γύρω του σχεδόν αυθύπαρκτη εμφανίζεται η μνήμη. Μνήμη διαιρεμένη σε πολλούς μας εαυτούς, του παρελθόντος και του παρόντος, συνεκδοχές του εαυτού μας, ιδέες και συναισθήματα που προβάλει το σώμα μας, που διαχέονται με την ανθρώπινη αύρα. Ο Καντέρ Αττού, με το διαχρονικό του έργο The Roots (Φ.Κ.) προσεγγίζει τον χορό μέσα από την ανάλυση και ανάμειξη διαφορετικών χορευτικών ειδών, από το hip hop ως το ινδικό kathak για να αναδείξει τους τρόπους ά﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽και παράφορα συναισθήασθο σαρελθνεχρ που το συναίσθημα, γεννιέται μέσα από τη δεξιοτεχνική χρήση μιας συγκεκριμένης τεχνικής, μιας μηχανικής χειρονομίας, μιας απλής νύξης, δημιουργώντας πυκνά και παράφορα συναισθήματα στο θεατή σε ένα εδώ και τώρα και για πάντα, συγκλονιστικό.

Στην πληθωρική ενέργεια της μουσικής Μπαχ, και την μυστικιστική ορμή από το Κινέζικο Βιβλίο των Αλλαγών «Ι Τσινγκ» που πραγματεύεται την εξάρτηση του ανθρώπου από το φυσικό περιβάλλον και την ικανότητα της ψυχής να επιβιώνει βασίστηκε το Ασφαλές όπως τα σπίτια (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών) των Σολ Λεόν και Πωλ Λάιτφουτ με τους Nederlands Dans Theater. Η συγκινητική αυτή ομάδα ερμηνευτών προσέφερε συνεχώς εναλλασσόμενες εικόνες, δημιουργώντας έναν καταιγισμό συναισθημάτσταση για﷽ανθρωπινων σωμστάσεις, τιων και σκέψεων στους θεατές.

Μια αδιάκοπη αλλαγή σκηνικών και «ακροβατικά κατάστασης», τα οποία διερευνούν την άμεση, σχέση του ανθρώπου με ένα ασταθές περιβάλλον και την ικανότητά του να προσαρμόζεται σε αυτό, παρουσίασαν στην παράστασή τους Οptraken (Φ.Κ.) οι Galactik Ensemble. Με κινήσεις που μοιάζουν, αν και σε απόλυτη ακρίβεια, επικίνδυνες και παρορμητικές, η ομάδα μάς μετέφερε στον αληθινό και στον φαντασιακό κόσμο με έναν κωμικό ρυθμό που γίνεται φρενήρης, αποκαλύπτοντας τις πιθανότητες του απρόβλεπτου.﷽﷽﷽﷽﷽ησε την παράσταση- επιχεlew optik;ew tiw dr;aseiw thw skhn;hw,

 

Τέσσερις γυναίκες στη σκηνή τραγουδούν εντατικά, γελούν πολυφωνικά, χορεύουν τυφλά και συζητούν φασαριόζικα, με ασυντόνιστες χειρονομίες και άναρχους θορύβους, στην ευφυέστατη και χιουμοριστική παράσταση Muyte Maker (11 Arc for Dance Festival) της χορογράφου Φλόρα Ντετράζ σε μια γιορτή από απείθαρχα και παράλογα σώματα μέσα από την εξερεύνηση μεσαιωνικών εικόνων, τετριμμένων ασμάτων και γκροτέσκ πινάκων. Μια παράσταση για τη χαρά ως επιθυμία και σωματική παραμόρφωση ή αντίφαση, τη χαρά ως δημιουργική πιθανότητα μιας ελεύθερης ζωής.

Αντί Επιλόγου

H κινητικότητα στο χορό στην Ελλάδα είναι γενικά εντυπωσιακή. Πολλές νέες ομάδες, πολλά φεστιβάλ σε τοπικό επίπεδο δίπλα στα καθιερωμένα και ένας αέρας ανανέωσης σε πρωτοβουλίες εναλλακτικές, όπου οι τέχνες συνδυάζονται μεταξύ τους και στοχεύουν εκτός από τα σκηνικά προϊόντα σε συνέργειες, πρότζεκτ μεικτών τεχνικών και υβριδικά πειράματα. Σημαντική είναι η αυξανόμενη έμφαση στην επαγγελματική καλλιτεχνική εκπαίδευση αλλά και ενδυνάμωση της κοινότητας που πλαισιώνει και φιλοξενεί τα φεστιβάλ.

Εντυπωσιακά νούμερα φέτος στα εκπαιδευτικά προγράμματα του 25ου Διεθνούς Φεστιβάλ της Καλαμάτας: 62 σπουδαστές χορού στα επαγγελματικά σεμινάρια, 78 παιδιά στο εργαστήρι χορού και χορογραφίας για παιδιά, 38 ενήλικες στο εργαστήρι ενηλίκων άνω των 50 ετών, 21 ΑμεΑ με 21 συνοδούς στο σεμινάριο χορού για ΑμεΑ, μια μεγάλη γιορτή για τους επισκέπτες και τους κατοίκους της Καλαμάτας προσέφερε φέτος το 25ο Φεστιβάλ Χορού, με σχέδια για ετήσια χορευτική εκπαίδευση για μαθητές μέσα στο χειμώνα.

Στο Athens Video Dance Project , 9th version, ξεχώρισε η δράση Women in Action, εστιασμένη σε γυναικείες φιγούρες που σπάνε την κανονικότητα, προωθώντας τη χορογραφική δημιουργία ταινιών χορού ως εργαλείο κοινωνικού μετασχηματισμού, με 23 επιλεγμένες κινηματογραφικές ματιές.

H Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών όπως κάθε χρόνο, ολοκλήρωσε το πρόγραμμα της Στέγης με το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων, καθώς και εκπαιδευτικά χορευτικά προγράμματα για άτομα με ή χωρίς αναπηρία και το εφηβικό πρόγραμμα Dancing to connect / Χορεύω, άρα επικοινωνώ.

Αξίζει να σημειωθεί , τέλος, η παρουσίαση/ “πρόταση εργασίας” του Λυκείου Επιδαύρου του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου όπου οι 120 σπουδαστές του, στο κλείσιμο του τριετούς κύκλου σπουδών του θεσμού, παρουσίασα την χορογραφία κάτω από την καθοδήγηση της γαλλικής ομάδας SineQua Νon ART με τίτλο Κομμός, μια ομαδική χορογραφία, με στόχο ο σύγχρονος ερμηνευτής να χρησιμοποιήσει το σώμα του και τη φωνή του ως εργαλείο δράσης και ύπαρξης, να συνδεθεί με τον κομμό στην αρχαία τραγωδία, σε μια δραματική κορύφωση θρήνου, πόνου, χαράς ή ανακούφισης, μια πράξη συλλογικής αντίστασης στο κλίμα καταστροφής και μηδενισμού που μας περιβάλλει σήμερα. Μια μεγάλη πρόκληση για το τι σημαίνει το “μαζί”.