Scale 5.1
Together we stand divided we fall
Σε ένα χώρο άδειο με δεκάδες τουβλάκια άσπρα και μαύρα.
Τι έχει συμβεί άλλο από μία, ή την απειλή μίας, καταστροφής;
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος.
…Από την αρχή.
Κάποτε χωρίστηκαν ξανά τα πράγματα. Ποιος θα διαφεντέψει τί.
Στην μοιρασιά πήραν μέρος άνθρωποι, όχι κάποια ανώτερη δύναμη, και έπαιξαν τα πράγματα στην τύχη, ή την τύχη των άλλων στα πράγματα, χωρίς να υπολογίσουν τι αντίκτυπο μπορεί να έχει η μοιρασιά για τους άλλους.
Αυτοί οι άλλοι είναι που έχουν να επαληθεύσουν και να στήσουν την ιστορία της δυτικής ανθρωπότητας όλα αυτά τα χρόνια. Οι άλλοι, πολλοί άλλοι σαν τους κόκκους της άμμου. Που δεν ξέρεις πότε ο αμμόλοφος σταματάει να είναι ένας αμμόλοφος και γίνεται μερικοί κόκκοι. Όπως και ένας κόκκος άμμου, πότε γίνεται μερικοί κόκκοι και πότε αρχίζουμε να τους ονομάζουμε αμμόλοφο.
Η δύναμη του ενός φαίνεται σαν να είναι ανύπαρκτη. Εκτός και αν ο ένας είναι ο ήρωας που ενσαρκώνει ένα ολόκληρο σύστημα, μια μορφή εξουσίας που επιβάλλεται στις τύχες των άλλων.
Αναδρομή στο παρελθόν. Στις εποχές της γέννησης το πολιτισμού της Δύσης όπως τον έχουμε αντιληφθεί μέσα από την ιστορία μας. Σε εναλλαγή εξουσιών.
Βασική, διακοσμητική, επική η εξουσία της μοναρχίας, η εξουσία του αυθαίρετου ενός, με τις διάφορες μορφές που έχει πάρει μέσα στο χρόνο.
Στο πλάι πάντα η εκκλησία, άλλοτε φίλος άλλοτε εχθρός, να παραπλανεί, παρασύρει και ταράζει τον απλό άνθρωπο, να τον αναγκάζει σε δεισιδαιμονίες και να του επιβάλει «αδυναμία».
Με επίμονο αγώνα στέκεται εκεί η πολιτική, με την ευρεία έννοια του ιμπεριαλισμού ένα ολόκληρο σύστημα βασισμένο στην ανθρώπινη ματαιοδοξία και με την αφέλεια του στόχου της, τη δημιουργία μιας αυτοκρατορίας προς όφελος της κάθε μονάδας μέσα στην ομάδα.
Διεισδυτικός παράγοντας σε όλη αυτή τη σφιχτή δομή ο «ενδιάμεσος» που υπηρετεί το σύστημα, τα γραφειοκρατικά γρανάζια που επιτρέπουν σε όλες αυτές τις οργανωμένες εξουσίες να συντηρούνται. Βρίσκεται παντού για να εμποδίσει ή να επιτρέψει την εξέλιξη των πραγμάτων, τον άνθρωπο που δεν ξέρεις ποτέ ποιόν σκοπό υπηρετεί, ποιο συμφέρον εξυπηρετεί. Αντιλαμβάνεσαι πάντα το διαβρωτικό του αποτέλεσμα, την εντροπία που επιφέρει στα πράγματα, ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι με όρους σαφείς και συνεχώς ανατρεπόμενους για κάθε παίχτη χωριστά.
Και υπάρχει και ο άνθρωπος, η κάθε μία δυνατή μονάδα που καλείται να συνδράμει, να υπηρετήσει, να υποστηρίξει, να γίνει μέρος και τροχός των επιβαλλόμενων δυνάμεων με την παντοτινή και μόνιμη υπόσχεση ότι όλα γίνονται για αυτόν, ενώ γίνονται από αυτόν.
Ποια είναι η δύναμη της μονάδας; Ποια είναι η εξουσία της μη αποδοχής του συστήματος; Της άρνησης της συντήρησης των δομών; Μπορεί ο ένας να αμυνθεί;
Να κυριαρχήσει στις δυνάμεις που τον πιέζουν;
Ωστόσο, οι μεγάλοι διανοητές της πολιτικής ανατροπής, πάντα ισχυρίζονται ότι για να αλλάξει ο κόσμος πρέπει να αλλάξεις πρώτα εσύ.
Μπορεί να αλλάξει ο άνθρωπος;
Πόσο τον καθορίζουν οι συνθήκες της ζωής του;
Ο άνθρωπος αντιδρά. Διεκδικεί. Αντιλαμβάνεται. Ο κόσμος του βρίσκεται σε μια διαφορετική ισορροπία. Και τότε και ο κόσμος βρίσκεται σε μια διαφορετική ισορροπία.
Και αλλάζει.
Mε αφορμή την παράσταση χορού Scale 5.1, Πάτρα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, 2006, χορογραφία Μαριέλα Νέστορα
