Ρισπέκτ

Ο αδελφός του Τόμι είναι νεκρός. Βρέθηκε νεκρός στο πεζοδρόμιο μιας κακόφημης πλατείας. Όλοι είναι αναστατωμένοι, εκτός από τον Τόμι, ο οποίος έχει αναστατωθεί με έναν τρόπο που δεν μπορεί να εξηγήσει και που οι γονείς του δεν θα καταλάβαιναν ποτέ. Μόνος τρόπος να ενεργήσει είναι να πάει να σκάψει το πεζοδρόμιο και να θάψει τον αδελφό του εκεί, στον τόπο του… εγκλήματος και να αντιμετωπίσει την αλήθεια, όπως ξεδιπλώνεται μέσα από όλους τους ανθρώπους που συναντά: τον αλητάκο που κάνει λαθρεμπόριο, την κυρία του Δήμου, την αστυνομία, την αδελφή του που τον ψάχνει σε όλη την πόλη, τους παιδικούς του φόβους αλλά ΚΥΡΙΩΣ τον ίδιο του τον αδελφό που, στις αναστατωμένες νύχτες εκεί στην μοναξιά της άκρης της πόλης, εμφανίζεται ξανά και οδηγεί τον Τόμι σε μια συμφιλίωση με την απώλεια.

Ο τίτλος του έργου είναι ακριβής αλλά η πράξη συμβολική. Το έργο μιλάει για το τί σημαίνει να μεγαλώνεις. Το έργο αφορά τον τρόπο που ένας 16χρονος αποφασίζει να διαχειριστεί την ξαφνική και τυχαία δολοφονία του αδελφού του. Ο Τόμι, απομονωμένος στην ασφάλεια του δωματίου του και του υπολογιστή βγαίνει στη «ζωή», σε μια κακόφημη πλατεία του κέντρου της Αθήνας για να γνωρίσει κομμάτια της αληθινής ζωής και της ταυτότητας του. Ένα έργο για την απώλεια, την έλλειψη επικοινωνίας, την απομόνωση, την ενηλικίωση, την αποδοχή της διαφορετικότητας, την απόκτηση προσωπικών στόχων και επιθυμιών. Και όλα αυτά διαποτισμένα με το χιούμορ, την δημιουργική ενέργεια και την αισιοδοξία που χαρακτηρίζει την συναρπαστική περίοδο της εφηβείας.
Η παράσταση στο θέατρο Χώρα έχει στόχο να μιλήσει για τα πρωταρχικά ερωτήματα της ζωής, για αυτά που δεν θα μπορέσουμε ίσως να απαντήσουμε ποτέ, αλλά αξίζει να τολμήσουμε να ρωτήσουμε. Η πλοκή ξεκινά από τα αρχικά ερωτήματα που θέτει το σχολικό βιβλίο της Αντιγόνης του Σοφοκλή, για το χρέος μας απέναντι στη ζωή, στον εαυτό μας και στους άλλους, αλλά το περιεχόμενο της παράστασής μας θίγει επίσης και απόλυτα καθημερινούς προβληματισμούς. Την φοβιστική μεγαλούπολη με τις κακόφημες πλατείες, την άναρχη δομή της πόλης που σκάβεται,αναπλάθεται και επαναπροσδιορίζεται συνεχώς, τον εγλωβισμένο σε ένα ρόλο παρατηρητή νέο, σε μια παρατεταμένη ανήλικη φαντασιακή ζωή γεμάτη ακόμα δράκους και νεράιδες, σε άγνοια του τί βρίσκεται «εκεί έξω». Αλλά το μύνημα είναι σε κάθε περίπτωση θετικό. Τα πάντα πρόκειται να συμβούν, δεν έχουμε άλλη λύση παρά να τα αντιμετωπίσουμε. Ένα μύνημα απόλυτα θετικό στην φοβιστική πραγματικότητα που νομίζουμε ότι ζούμε όλοι μας σήμερα. Το πιο ωραίο στη ζωή είναι όταν αντιμετωπίζουμε ό,τι φοβόμαστε και να επιδιώκουμε αυτό που επιθυμούμε.

Eλπίζουμε, όταν φύγετε από το θέατρο σήμερα, να αισθανθείτε ότι ήσασταν σε μια συναυλία γεμάτη αδρεναλίνη, από αυτές που κάνουν την ζωή ωραία.

Με αφορμή την παράσταση Ρισπέκτ, του Τζακ Θορν, θέατρο Χώρα 2010-11, σκηνοθεσία Τζωρτζίνα Κακουδάκη