Moυ είστε ξένοι…όλοι είμαστε στην ίδια σχέση
(σημειώσεις στην τελική πρόβα)
Ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης
Ή το Battle Royal
Ή ένας θάλαμος κρατουμένων στο Stalag 17
Περιμένοντας μια νέα άφιξη.
Φυλακή- με γυναικείες μορφές βασικούς ομήρους πολυεθνικών εταιριών.
Πρώτο πλάνο: ένα μικρό ξέσπασμα. Όπως στο επεισόδιο της Ζώνης του Λυκόφωτος. Ο αστροναύτης προσκρούει σε άγνωστο πλανήτη. Χάνει τις αισθήσεις και ξυπνάει σπίτι του. Αλλά όταν ανοίγει τις κουρτίνες βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα ζωολογικού κήπου του γαλαξία με θέμα «Άνθρωπος σε φυσικό περιβάλλον». Εδώ με την επιγραφή «Άνθρωπος σε εσωτερική κατάσταση».Χ άνθρωπος Χ= άνθρωπος σε αυτοεξορία.
Πρώτο πλάνο: ο άνθρωπος σε ανικανότητα να μιλήσει για τον εαυτό του. Αντ΄αυτού με θραύσματα του ανθρώπινου πολιτισμού, με γαργαντούες και γαργάρες.
Μέρος πρώτο: ο οικοδεσπότης. Βασική σύνδεση με τα όπλα- μια τηλεόραση.
Μέρος πρώτο: τούτο εστί το αίμα μου. Και έτσι συμβαίνει η βασική προδοσία. Η φιλοξενία που δέχεσαι, αυτή σε παγιδεύει.
Τρεις οι επισκέπτες αντί για τέσσερις. Ένας όμηρος. Οι αριθμοί είναι πάντα περιττοί.
Ένα καλωσόρισμα. Σε ποιόν κόσμο εισβάλλω τυφλός; Για ποιόν κόσμο ανοίγω τα μάτια; Και αν βλέπω; Τι επιλέγω να δω;
Ποιος με καλεί;
Αύριο όλα θα είναι καλά. Θα δείτε.
Με αυτήν την υπόσχεση ξεκινά η κάθε μέρα. Θα δούμε…αύριο.
Τρεις ξένοι. Δύο άντρες και μια γυναίκα που σκέφτεται για δύο. Όλοι έχουν δεχτεί προκλήσεις: το φόνο, το φανατισμό και το φθόνο και όλοι τις αποδέχονται…το ίδιο ένοχοι. Για αυτό έχουν κληθεί σε αυτό το επιθανάτιο γεύμα; Γιατί μπορούν να σκοτώσουν, να σκοτωθούν και να σκοτώνουν.
Το πρώτο ή δεύτερο σερβίρισμα.
Βρισκόμαστε εδώ για να δειπνήσουμε. Θα μπορούσες να φύγεις αλλά δεν θα το κάνεις. Ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα; Ποιος διαχειρίζεται την εξουσία; Ποιος κρατάει στο μεγάλο μοίρασμα της ανθρωπότητας το μωρό μέλλον; Κινείται μέσα σου η ανδρική σου φύση; Ποιος κάνει την επιλογή; Σίγουρα θα εμφανιστεί ο οικοδεσπότης.
Σίγουρα, κάποια στιγμή, θα εμφανιστεί Αυτός και θα μας δώσει νόημα στα πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε. Αλλά ποιος είναι ο οικοδεσπότης; Κανείς δεν γνωρίζει.
Επεισόδιο Α: έτσι σκουπίζεται ο Γαργαντούας. Ή το διάλειμμα σκατολογίας στην αναζήτηση ανώτερου νοήματος για τα κοινά πράγματα. Εκεί που σπαταλάμε το χρόνο μας.
Και τώρα πίσω: ο δήμιος και το θύμα, πάλι, ο δημιουργός και το δημιούργημα, ο μαέστρος και η ντίβα, ο σφαγέας και το σφάγειο, σε αναγνωρίζω ως έναν από εμάς.
Η μάχη, μια οργανωμένη χορογραφία, να αγκαλιαστείς και να αγκαλιάσεις, να αγαπήσεις και να αγαπηθείς με μια ωραία βία.
Αλλά μετά τι;
Πόση ενοχή φοράει μέσα σε ένα σώμα; Πόση οργή σε έναν μόνο στόχο;
…και εντομεταξύ η πραγματική μάχη έχει συμβεί. Κάπου αλλού. Και με ωραία λόγια, οι πράξεις. Είναι αυτό το συμβόλαιο της πίστης; Της επανάστασης; Του άλλου; Του σκοτεινού εαυτού; Νίκησε κάποιος;
Επεισόδιο αγνώστου αριθμού:
Υπάρχει πίστη όταν οι αισθήσεις κυριεύουν τη στιγμή;
Απανθρακωμένα σώματα κάτω από άχνη ζάχαρη, η νέα χημική ουσία.
Μήπως τότε θα συναντήσει το δημιουργό σου; Και αν αυτό έρθει; Ίσως αν μιλάγαμε εμείς λίγο να άλλαζε γνώμη.
Μίλησε!
Η επιθυμία μας παραμένει μεγάλη.
Τέλος: ας καθίσουμε ξανά εδώ. Κάτι στο τέλος μπορεί να συμβεί. Ένα ακόμα διάλειμμα.
Με αφορμή την παράσταση Περιγραφή Μάχης, Booze, 2007, σκηνοθεσία Μανώλης Τσίπος-Βασίλης Νούλας, Ομάδα Nova Melagholia
