Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;
Από τη Τζωρτζίνα Κακουδάκη- θεατρολόγο
Ο Πάντρικ, πρώην μέλος του INLA, μιας εξτρεμιστικής φράξιας του ΙRΑ, και ιδρυτής της δικής του απελευθερωτικής οργάνωσης, επιστρέφει σπίτι του στο νησί του Ίνισμορ, όταν μαθαίνει έξαλλος ότι πεθαίνει η γάτα του, «το μόνο πλάσμα που αγαπά στον κόσμο». Και ενώ θεωρεί υπεύθυνους τον αλκοολικό και αφελή πατέρα του και το ξανθό μπούλη της γειτονιάς και τους βασανίζει ανελέητα, με βασικό του συνεργό μια αδίστακτη και ερωτευμένη μαζί του έφηβη, διαπιστώνει ότι του έχουν στήσει παγίδα οι παλιοί του σύντροφοι για να τον καθαρίσουν.
Μέσα από την παράδοση του απολαυστικού (με λίγο περισσότερο αίμα από όσο έχουμε συνηθίσει) αγγλοσαξονικού μαύρου γκροτέσκου χιούμορ:
– Θα γνωρίσετε, μέσα σε ένα ατελείωτο μακελειό επί σκηνής, όλους τους δυνατούς τρόπους διαμελισμού, βιαιοπραγίας και αντίστασης πάνω σε αυτήν τη γη (από το να τυφλώνετε αγελάδες με αεροβόλο μέχρι να εξαρθρώνετε γοφούς με μπαλτά). Μπορεί μια μέρα να σας είναι απαραίτητες.
– Θα εξοικειωθείτε με ατμόσφαιρα Ταραντίνο, καταδιώξεις αλά Τζον Γου, χιούμορ στα χνάρια του Τζο Όρτον, πασπαλισμένο με μια καλή δόση «κόμικς», στο δρόμο που χάραξε από παλιά ο Γιάννης Κακλέας…και όλα αυτά μέσα στο λυρισμό της Ιρλανδικής πράσινης λοφοπλαγιάς.
– Θα θαυμάσετε μια μπάντα θαυμάσιων νέων ηθοποιών που, κάτω από τη μπακέτα του σκηνοθέτη Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, την ατμόσφαιρα Royal Court με το σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά και την υποκριτική γενναιοδωρία του απολαυστικού Δημήτρη Πιατά, να δίνουν «ρέστα».
– Θα απολαύσετε τον πιο‘80ς «μεταλλά», φανατικό των Motorhead, που μπορεί να υπάρχει (Ευθύμιος Παπαδημητρίου), τόσο αυθεντικό που δημιουργεί μια γλυκιά μελαγχολία για τις λαμπρές μέρες της πλατείας Εξαρχείων και τόσο ροζ σαν τα παιδάκια με τις μαύρες μπλούζες που μυρίζουν πράσινο μήλο ενώ χοροπηδάνε στους Iron Maiden στο Λυκαβητό.
– Θα αναρωτηθείτε αν δικαιούστε να μιλήσετε και εσείς για την τρομοκρατία ή αν ο φόβος σας ότι θα θυμίζετε τον Μπους, αρθρώνοντας πολιτικό λόγο, σας τρομάζει.
– Θα σκεφτείτε μόνοι σας αν η νομιμοποίηση της βίας, στο όνομα μιας οποιασδήποτε ιδεολογίας, είναι αποδεκτή, αν υπάρχει λόγος να παίξετε ξύλο υπέρ ή κατά της βίας.
Αυτός που μιλάει για μια ελεύθερη πατρίδα, σημαίνει ότι έχει το δικαίωμα της βίας, ότι του συγχωρούνται τα πάντα; Και αυτός που του «ξεκάνουν»… τη γάτα, τί;
Σκέψεις για την παράσταση O Υπολοχαγός του Ίνισμορ του Μάρτιν Μακ Ντόνα, Θέατρο του Νεόυ Κόσμου, 2005, σκηνοθεσία Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
