Κατηγορία: Κείμενα

Αναρτήθηκε στις

Οι ορμόνες της ευτυχίας: Χορός μέσα στη δίνη των καιρών. Μια αναδρομή στο σύγχρονο χορό για το 2015

Αυτή η φετινή χρονιά υπήρξε σε πολλά επίπεδα σιωπηλή. Και έτσι όπως, πριν λίγα, πιο ζωηρά, χρόνια, ξεκινούσε μια αναδρομή στη χρονιά που πέρασε με τον εκωφαντικό χαμό της Πίνα Μπάους, έτσι φέτος, αυτή η αναδρομή ξεκινάει μέσα στη σιωπή, για έναν βαθύ και θαυμάσιο δικό μας καλλιτέχνη, που έφυγε και αυτός. Μιλάμε, βέβαια, για τον Βίκο Ναχμία που με τις Στροφοδίνες του (παρουσιάστηκαν στο Φεστιβάλ Αθηνών), παράσταση βασισμένη στην τεχνική περιδίνησης των δερβίσιδων, προσπαθούσε να αναβιώσει την «αυθόρμητη εμπειρία στροβιλισμού που έχει σχεδόν κάθε παιδί και βοηθάει στην παραγωγή ενδορφίνων, γνωστών και ως Οι ορμόνες της Ευτυχίας» .

Αναρτήθηκε στις

500 λέξεις για την παράσταση «Ο Γλάρος…αυτό ήθελα να πω» ή Τέχνη στα υπόγεια

Δεν κάνανε ουρά στις μιλημένες οντισιόν, δεν ξενύχτησαν στα μπαρ της Σόλωνος, ούτε στην Ευριπίδου για να συζητήσουν πώς θα γίνουνε γνωστοί, δεν πήραν σβάρνα τα σεμινάρια για να γνωρίσουν σκηνοθέτες «να τους δούνε να τους βλέπουν». Βρήκαν ένα υπόγειο, κάπου στα Εξάρχεια. Μια αποθήκη που την καθάρισαν, έτριψαν τους τοίχους, γυάλισαν τα μάρμαρα, την έντυσαν με βελούδα απ΄ άκρη σ΄ άκρη, χρεώθηκαν σε δανειστές, έβαλαν μια κουπαστή για να κατέβεις τα σκαλιά και μετά κάνανε μόνοι τους θέατρο.

Αναρτήθηκε στις

Θεατρική παιδεία: για να εγκαταλείψουμε εντελώς την έννοια ενός κατεστημένου μηχανισμού της αυθεντίας.

Το θέατρο μας σήμερα νομίζω ότι στερείται πολυγνωμίας. Οι θεσμοί δεν συμπεριλαμβάνουν ισότιμα έναν μεγαλύτερο, και πιο ετερόκλιτο, αριθμό καλλιτεχνών, δεν δίνουν βήμα στο διαφορετικό, δεν στηρίζουν δομές ανάπτυξης του θεάτρου, και επαναπαύονται σε σχήματα που αποτελούν το θεατρικό κατεστημένο, τόσο το «εμπορικό» όσο και το «καλλιτεχνικό». Καταλήγουμε να είναι πάντα οι περισσότεροι «απέξω» και πάντα οι ίδιοι «μέσα». Έτσι δεν αναπτύσσεται η άμιλλα, το καινούργιο γίνεται μπανάλ, καταλήγει να μιμείται αυτόν που έχει πετύχει και μάλιστα ως κακέκτυπο.

Αναρτήθηκε στις

Σοφοκλή Aντιγόνη/Το δικαίωμα να έχω γνώμη

Η ευθύνη του ανθρώπου ως μέλους μιας ισόνομης πολιτείας, η αναζήτηση και η απόδοση του δικαίου, οι συνέπειες των πράξεων, η ορμή της νεότητας, τα όρια της κοινωνίας, θέματα που απασχολούν τον άνθρωπο από την αρχή του συνειδητού του βίου, θα ζωντανέψουν από το σχολικό βιβλίο στη σκηνή του θεάτρου και μέσα στην τάξη του σχολείου, μετατρέποντας την Αντιγόνη του Σοφοκλή σε ένα έργο που μιλάει για το σήμερα.

Αναρτήθηκε στις

Σιγανά πατώ στη γη…

Με αφορμή το έργο Tea time Europe 2014  

Mέσα στη θάλασσα, βυθισμένοι, μια ομάδα ανθρώπων, ντυμένοι επίσημα, σε καρέκλες καφενείου πίνοντας τσάι στην αμηχανία μιας σιωπής που διαρρηγνύεται από τον ήχο που κάνει ένα κουταλάκι. Είναι μια κηδεία;

Σύντομα θα μάθουμε γιατί: γιατί μέσα στον κύκλο της αναμονής μέσα από το νερό, εμφανίζονται πτώματα, βυθισμένα στο νερό ακόμα, νέα, νεότερα, πολύ νέα, που επιπλέουν υπό τον ήχο μιας παράταιρης ορχήστρας που παίζει κρουστή μουσική με τα πιατάκια και τα κυπελάκια του «επικήδειου καφέ» της παρηγοριάς.

Αναρτήθηκε στις

Πολιτισμός σε κίνηση. Αναδρομή στις παραστάσεις του σύγχρονου χορού 2013-14

Μεγάλα ονόματα, έχουμε συνηθίσει πια να τα βλέπουμε στις ελληνικές σκηνές του καλοκαιριού, παλιές δουλειές με νέα περιβλήματα, λίγες νέες προτάσεις, θεσμοί εθνικοί με μεγάλα προβλήματα λειτουργίας, συνθέτουν ένα τοπίο γεμάτο συγκρατημένη αισιοδοξία και σχετική δημιουργικότητα.
«Δεν είναι απαραίτητο να καταλάβουμε τα πάντα στην Τέχνη. Αρκεί να είμαστε εκεί».
Μαριάννα Καβαλιεράτου

Αναρτήθηκε στις

Γιάννη Μαυριτσάκη Μετατόπιση προς το ερυθρό. Με την ελπίδα της καταστροφής του κόσμου

Στο έργο Μετατόπιση προς το ερυθρό (όρος της αστρονομίας: το τεκμήριο της συνεχούς διαστολής του σύμπαντος), όλα τα θραυσματικά δραματικά πρόσωπα συνθέτουν μία δυσοίωνη εικόνα για την ανθρώπινη μοίρα: είναι αναπόφευκτο κάποτε να συντριβούμε και να καταβροχθιστούμε μέσα σε ένα σύμπαν καινοφανών και ημιθανών αστέρων, όπου κάθε τόσο ένας καινούργιος εγωισμός ανασυντίθεται, πιο ισχυρός και απόλυτος από τους προηγούμενους, ένας εγωισμός που αναγκάζει όλους τους άλλους να υποκύψουν και να καταναλωθούν.