Αpolost
Οι πράξεις της απώλειας
Από την Τζωρτζίνα Κακουδάκη- Θεατρολόγο
Τι κερδίζεις όταν χάνεις;
Όταν παρακολουθούμε μια ζωή στον κινηματογράφο, πυκνή και σε συνοπτικό χρόνο, πολλές φορές μας φαίνεται συναρπαστική, σε σχέση με την δική μας, απλή και σε ροή ζωή. Λέμε, κοίτα μια ζωή τόσο γεμάτη, ενώ στην δική μου σκέτη απραξία…
Ωστόσο στη ζωή συμβαίνουν συνταρακτικά γεγονότα και μάλιστα με βασικές, σχεδόν αριθμητικές, πράξεις: προσθέσεις, αφαιρέσεις, πολλαπλασιασμοί και διαιρέσεις.
Αρνητικές πράξεις μάθαμε στο δημοτικό σχολείο, θεωρούνται η αφαίρεση και η διαίρεση, πράξεις πιο δύσκολες και κάπως καταθλιπτικές. Φυσικά υπάρχουν και οι θετικές πράξεις. Αυτές, ενώ συμβαίνουν πρώτες στη ζωή, τότε που τα πράγματα τα γνωρίζουμε για πρώτη φορά, λειτουργούν στην πορεία των πραγμάτων συσωρευτικά, υπογραμμίζοντας τα αποτελέσματα για τις πρώτες πράξεις, εκείνες τις καταθλιπτικές και κάπως δύσκολες.
Οι πράξεις
–
Η απώλεια: Να αφαιρείς κάτι ή να βάζεις σε μια ουδέτερη συνθήκη ένα εκ των προτέρων αρνητικό πρόθεμα.
Όποτε χάνεις κάτι, πάντα αυτή η σφιγμένη αίσθηση του δημοτικού σχολείου επανέρχεται. Ότι κάτι δεν καταλαβαίνεις, ότι κάτι στο εξηγούν τόσον καιρό αλλά δεν συλλαμβάνεις εξ αρχής την λειτουργία του, ότι σε πιάσανε απροετοίμαστο για τέτοιες πράξεις και μάλιστα σε δημόσια θέα, ή την ναυτία του καλού μαθητή που έμαθε να ανταποκρίνεται στα πάντα θετικά, ώστε να αντιμετωπίζει την αφαίρεση ως μια αρνητική πρόσθεση.
:
Η απώλεια. Να διχοτομείς κάτι, να το μοιράζεις, να αλλάζεις τη φόρμα του.
Υποκρίνεσαι ή υποθέτεις ότι καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν θα είναι για πάντα δικό σου, ότι θα μπορείς μάλιστα να προσδιορίσεις το αποτέλεσμα μια μοιρασιάς, τι και πόσο θα δώσεις για να δεις τι τελικά θα μείνει σε εσένα. Η διαίρεση ως πράξη συμβολίζεται όπως η επεξήγηση, για όλα αυτά που χάνεις από το όλον, ένας τελεσίγραφος διαχωρισμός, για αυτό που μένει όταν το άλλο φεύγει, για αυτό που φεύγει, όταν κάτι μένει. Με πάντα τον κίνδυνο να χωριστείς τα δύο, χωρίς πια επιλογή κατεύθυνσης.
+
Η απώλεια. Η πρόσθεση, πράξη ανάμεσα σε σταυρούς, προσθήκες μικρών θανάτων, διαδικασία απαρίθμησης – ως φυσική πράξη που μαθαίνουμε να κάνουμε πρώτη-, της λίστας για όλους τους καημούς και τους πόνους, για όλες τις χαρές και τις ευτυχίες. Μια πράξη προσωπική, σχεδόν εγωιστική, με τα μεγέθη ισάξια το ένα κάτω από το άλλο, χωρίς διάθεση απομάκρυνσης των περιττών και με έμφαση στην διαδικασία της κατακράτησης.
X
H απώλεια. ΧΧΧ, σύμβολο αυστηρώς ακατάλληλο, με δύναμη πολλαπλασιαστική, μιας πράξης αυθαίρετης και χωρίς ψυχραιμία, γιατί οδηγεί εύκολα σε δυσθεώρητους και μη αντιληπτούς κόσμους που σηματοδοτούν το χάος. Ως πράξη παρηγορητική, επιτρέπει την αύξηση της έντασης, της οργής, του πανικού, της θλίψης, της απώθησης, της λήθης. Με ιδιότητα μεταδοτική, συντονίζει τα συναισθήματα, τα κοινοποιεί, τα οδηγεί σε μια συνενοχή, με ψευδαίσθηση ουσίας, και, παραδόξως, τα αποδυναμώνει.
Η απώλεια αντιμετωπίζεται κυκλικά. Προσθέτεις όλα όσα μπορείς να χάσεις, αφαιρείς αυτά που χάνονται διαρκώς, τα διαιρείς με την βαρύτητα που έχουν και έτσι πολλαπλασιάζεται ο πόνος και η ανακούφιση ανάλογα με την αξία των πραγμάτων. Το πρόθεμα αλλάζει συχνά, οι περίπλοκες πράξεις παρεμβαίνουν, γίνονται ο δείκτης μιας ζωής εμπλουτισμένης και κάπως συναρπαστικής, όταν αυτό που δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.
Με αφορμή την παράσταση χορού Apolost, Θέατρο χώρα, 2008, χορογραφία Πατρίσια Απέργη, ομάδα Χορού Αερίτες
