Επικοινωνία της κρίσης: είναι αλήθεια. Επικοινωνήθηκε.
Μια νέα ομάδα επιστημόνων και καλλιτεχνών, στην πραγματικότητα επιστημόνων-καλλιτεχνών αφού τα περισσότερα ιδρυτικά μέλη είναι με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο εκεί, έκανε τη διαφορά. Ένα πραγματικά ωραίο, γεμάτο υλοποιημένες ιδέες και ατμόσφαιρες συμπόσιο, που σιγά σιγά εξελίχθηκε σε ένα πολύ πονηρό και πολυσημειωτικό πάρτυ μέσα στην πόλη. Το συμπόσιο άρχισε σε ένα τζαμί της Ναυπάκτου, που πολλοί περαστικοί αγνοούσαν ότι υπάρχει…αν και μέσα στην καρδιά της πόλης τους. Συνέχισε στο εγκαταλελημένο Ξενία, στο παραλληλόγραμμο αυτό κουτί της παραλιακής της πόλης, που εσχάτως καθάρισε ο δήμος αφήνοντας ωστόσο χιλιάδες σπασμένα τζάμια να θυμίζουν εποχές μπον βιβέρ που τελείωσαν πραγματικά για την Ελλάδα. Συνεχίστηκε σε μια περιοχή της παραλίας με όνομα… Παλιά Σφαγεία, με ένα αυτοσχέδιο πάρτυ με εναλλασόμενες μουσικές από ταινίες με τον Σταμάτη Γαρδέλη και πειραγμένους Joy Division. Και κάπως έτσι ξεκίνησε ένα πραγματικός συμπόσιο σκέψεων, διαλόγου, αισθήσεων, δράσεων, προτάσεων και προκλήσεων που ορθώς, πολύ ορθώς, ονομάστηκε επικοινωνία της κρίσης μιας και η κρίση επικοινωνήθηκε τόσο καλά που πέρασε κιόλας…
Η πόλη ης Ναυπάκτου είναι μια ωραία παλιά πόλη όπου δεσπόζουν τα ενετικά ερείπια ενός θηριώδους κάστρου, ενός είδους mall ενεφοδιασμού της ηρωικής εποχής της ενετοκρατίας. ΄Ομως η πόλη είναι ελληνική, πολύ ελληνική. Οι κάτοικοι, αραγμένοι στο λιμανάκι της πόλης, με μεγάλη απορία έβλεπαν σε διάφορες ώρες της ημέρας τον Πιερ να εμφανίζεται μέσα από κάτι κούτες αισθητικής αστέγου και να χορεύει ημίγυμνος στην άκρη του μώλου για να καταλήξει να πηδάει μέσα στα νερά, κάτω από το άγρυπνο μάτι της ακτοφυλακής. Τους ανά δύο συμμετέχοντες δεμένους από τη μέση με…λουκέτα, όπως σκέφτηκε ο Κίμπαλ για να συνδέσει άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους για μια ολόκληρη μέρα. Τον Μανώλη, σαν έναν άλλο μπουρλωτιέρη Κανάρη σκαρφαλομένο στην άκρη του κάστρου στο λιμάνι να δημιουργεί, επιτέλους, μια νέα συζήτηση στην φραπεδοσυζήτηση: ‘τι κάνει αυτός ο σούπερ μαν με την φωτιά στο χέρι μέσα στον ντάλα ήλιο; Μαζέφτε τον ρε θα πάρει φωτιά’, ΄Είναι τέχνη ρε μ…, δεν είδες που έχει μαζευτεί ξένος κόσμος;΄. Η Βίκυ καθώς βάφεται μπλε με αστερόσκονη κάτω από την καμάρα να προσελκύει τους μπόμπιρες και να δίνουν οδηγίες για το βάψιμό της . ‘Βάλε της μπλε και στο πόδι, ρίξε μου και μένα αστερόσκονη’.
Ναι, ήταν μια επικοινωνία σε κάθε της στιγμή: όταν ο Λύο και η Άννα έφτιαξαν ένα επικούρειο γεύμα μέσα σστην εγκαταλελημένη κουζίνα του Ξενία, όταν η Στέλλα έψησε μπιζόλες στα κενά δωμάτιά του, που δεν τόλημσε να φάει κανείς βεβαίως, για να μιλήσει για τον κυνικό μας κόσμο, όταν η Ντόρα και ο Μάνος μας άφησαν να φάμε ένα καρπούζι στην παραλία μετά το μπαράζ φωτογραφιών που έκπληκτοι οι περαστικοί έβλεπαν να ζωντανεύουν στην διάρκεια του ηλιοβασιλέματος, όταν ο Ίαν προκάλεσε τόση απόρια στους παρεβρισκόμενους τσιγγάνους εκείνο το εκρηκτικό βράδυ, που δεν έχασαν εκδήλωση για εκδήλωση, όταν η Άννα και ο Τάσος γέμισαν ένα άδειο τζαμί με ποίηση και ήχους αρχετυπικούς, στη μέση μιας ολόιδιας μέρας. ΄Ηταν επικοινωνία το φαγητό που προσέφεραν σε όλους μας οι διοργανωτές, που μαγείρευαν οι επιστρατευμένες από την Αθήνα μητέρες τους, η Σάντρα και η Αντιγόνη, και τα δανεισμένα κοντέινερ-τάξεις από το δημοτικό σχολείο της παραλίας για να φιλοξενηθούν δωρεάν οι 100 και βάλε νέοι καλλιτέχνες και θεωρητικοί των τεχνών από όλον τον κόσμο. Και ανάμεσά τους, και στα πάνελ και στα power point και στις διαλέξεις και στο δρόμο και παντού, πυροδοτήθηκαν δεκάδες δημόσιες και οργανωμένες συζητήσεις για την τέχνη, το θέατρο, την ουτοπία, τον δημόσιο λόγο, την ποίηση, τη αρχιτεκτονική με μια βαθύτατη νότα αισιοδοξίας για το μέλλον των τεχνών, αν αυτές τεθούν σε άλλες βάσεις, που προηγείται η (επι)κοινωνία τους και όχι η (υπo)κρισή τους.
