Era poVera

 

Πόσα πράγματα μπορούν να γίνουν συγχρόνως σε έναν δρόμο, σήμερα, σε μια μεγαλούπολη, σε μια μέρα; Πως μπορούν οι άνθρωποι να σιωπήσουν, να υποταχθούν, να λυγίσουν, να εξεγερθούν, να φοβηθούν, να ελπίσουν, να γοητευτούν, να απογοητευτούν, να διαφωνήσουν και πάντα να μένουν παρόντες στα γεγονότα; Πώς κάνεις την ακινησία να κινείται, την συντριβή να επανασυντίθεται, την αδράνεια να εξεγείρεται; Σε μια περίοδο αυξανόμενης ανησυχίας, πώς μπορεί να υπάρξει το σώμα; Πώς θα κινηθεί, πώς θα (αντι)δράσει, τι θα επινοήσει, γιατί θα αφινιάσει, πώς ανασαίνει, ποιόν αγκαλιάζει, πώς συμβάλλει στη μετάλλαξη της εικόνας της πόλης; Πόσο αληθινή φτωχή μπορεί να είναι μια φτωχή πόλη;

Η παράσταση Era poVera επιχειρεί να χωρο- γραφήσει μια πόλη, σαν τις σύγχρονες πόλεις που ζούμε, εκεί που όλα συμβαίνουν: στο δρόμο, στον τόπο που ανήκουν τα κοινά όνειρα, οι κοινές ουτοπίες των ανθρώπων. Εκεί που όλα χωράνε και όλα προχωράνε, η δημόσια ζωή, η τυχαία συνεύρεση, η ανταλλαγής των θέσεων, οι δράσεις και οι αντιδράσεις των παλλόμενων σωμάτων και ψυχών, που προκύπτουν από τον παλμό της ζωής της πόλης. Στο δρόμο, που όλες οι γειτονιές έχουν συναντηθεί. Εκεί όπου πια τα παγκάκια των αστέγων, ο πετροπόλεμος των συμμοριών των παιδιών, τα βάθρα των πολιτικών στις πλατείες, η τηλεόραση που ακούγεται από το μπαλκόνι, έχουν συγχωνευθεί σε μια μάζα αναμνήσεων, σαν μια προφητεία για την τελική τύχη των πραγμάτων. Εκεί όπου ο ψίθυρος που γίνεται κραυγή και μετά παραλήρημα. Στο δρόμο της πόλης που ζει στο ισχυρό παρόν των κραδασμών και αφουγκράζεται τη δυναμική του μέλλοντος.

Με φόντο το μωσαϊκό της πόλης, η παράσταση αναζητά τη μνήμη του σώματος στον περιβάλλοντα χώρο, τους δυσδιάκριτους και πολύπλοκους τρόπους με τους οποίους πόλη και σώμα σχετίζονται. Άλλοτε συνθέτοντας την εικόνα της μάζας, των μικρών ομάδων της πόλης, των κοινών συνευρέσεων και ανταλλαγών, άλλοτε με πρωταγωνιστή τα φυσικά φαινόμενα που καθορίζουν την πορεία των πραγμάτων, άλλοτε τονίζοντας την αντιπαράθεση των διαφόρων παράλληλων κόσμων των σύγχρονων πόλεων, ή την επιβολή του ενός στους πολλούς, ή των πολλών σε ένα, άλλοτε κλείνοντας το μάτι σε ένα εσχατολογικό μέλλον ή αναπολώντας ένα αρχετυπικό παρελθόν, άλλοτε βλέποντας τη συλλογική εικόνα και άλλοτε τις μικρές συνθήκες που κάνουν τις ιδιωτικές στιγμές, τις απαγορευμένες σκέψεις, τα τυχαία συμβάντα μέσα στον χρόνο, γεγονότα αναπόφευκτα αλλά πάντα συντριπτικά η παράσταση στοχεύει στο διάλογο του σώματος με την πόλη, θέμα που βρίσκεται στο επίκεντρο της συζήτησης για το σύγχρονο πολιτισμό.

Αξιοποιώντας διάφορα είδη χορού του δρόμου, όπως καποέιρα, το street/break dance και house, αναμεμειγμένη με αφρικάνικους ρυθμούς, παρκούρ, ακόμα και καμπαρέ, άλλοτε με καταιγιστική κίνηση, άλλοτε με τυχαία, απομονωμένα, έως και αδιάκριτα λεπτομερή στιγμιότυπα της καθημερινότητας, με την πάντα παρούσα ζωντανή μουσική μπάντα που δημιουργεί ένα άλλο επίπεδο διαλόγου της κίνησης και του ήχου της πόλης, η φτωχή μας εποχή γίνεται αληθινή, η συλλογική πλάνη και οι ψευδαισθήσεις γκρεμίζονται και απομένει …η ποίηση.

Στο πρόγραμμα του 18ου Διεθνούς Φεστιβάλ Καλαμάτας 2012