Καμιά φορά, όταν πάμε το καλοκαίρι για λίγες μέρες σε ένα ελληνικό νησί, και είναι απόγευμα, και ο ήλιος αρχίζει να δύει, και φυσάει ένας διακριτικός ελαφρά ζεστός αέρας, και γύρω μας υπάρχει μια αδιάκριτη μυρωδιά από ξεραμένο αλκοόλ από τα καλοκαιρινά μαγαζιά από τις κραιπάλες των απανταχού τουριστών της νύχτας, και βλέπουμε κάτι γνώριμες αλλά άγνωστες φυσιογνωμίες από τις λίγες μέρες που μείναμε εκεί, μας έρχεται μια διάχυτη αίσθηση ευτυχίας, μιας αισιοδοξίας ότι είναι η ώρα για μια καινούργια αρχή, ότι τα λάθη συγχωρούνται και μπορούμε να προχωρήσουμε πάλι μπροστά.
Μια τέτοια ιστορία δημιουργεί ο Σαίξπηρ, στα τελευταία χρόνια της ζωής του, σε ένα άλλο μεγάλο νησί, την Αγγλία, περί τα 400 χρόνια πριν.
Μια ιστορία για τα στοιχεία της φύσης, τα γήινα και τα αέρινα, τα στέρεα και τα άυλα, τα φθαρτά και τα άφθαρτα, μια ιστορία για τα ανθρώπινα πάθη, τις άξιες της ζωής, το ηθικό μέτρο και κυρίως, για τη σοφία που αποκτά κανείς κοιτώντας θαρραλέα μέσα στον εαυτό του.
Η ιστορία αφορά έναν άνθρωπο που απαρνήθηκε τον υλικό πολιτισμό, την φιλόδοξη και διεφθαρμένη ζωή και γύρισε στη φύση, για να την κατανοήσει και να την τιθασεύσει, για να αποκτήσει αντί για απληστία σοφία. Μαζί του όντα νεαρά, μεταφυσικά, χαμερπή αλλά και όντα απρόσκλητα, τον συνοδεύουν στο μεγάλο αυτό ταξίδι της αυτογνωσίας.
Αλλά όσο μεγάλη να είναι η απομόνωση, η απόσυρση από την κοινωνική ζωή, ο εγκλεισμός και η αδυναμία να διαχειριστεί κάποιος την ζωή του στο εδώ και τώρα, δεν μπορεί να προσπεραστεί, ούτε στο μεταφυσικό νησί του Πρόσπερο, η βασική και διαχρονική παράμετρος της ανθρώπινης ζωής, που είναι έξω από τις μετρήσιμες δυνάμεις του ανθρώπου: η παρέμβαση του τυχαίου, καταλύτης που, σχεδόν νομοτελειακά, μας φέρνει αντιμέτωπους με τους φόβους μας και με τις εκκρεμότητες που δεν λύσαμε στην ώρα μας στη ζωή.
Στο πλάι αυτής της αναμέτρησης του ανθρώπου με τον εαυτό του και το παρελθόν του προστίθεται η καίρια συνθήκη της πραγματικότητας: και πάλι ο έρωτας, το γλέντι, το μεθύσι, η φιλοδοξία, η εμπάθεια, η αχαλίνωτη φαντασία, η αφέλεια και η χαρά της ζωής.
Μια ιστορία αποτελούμενη από πολλά κράματα ιστοριών, σε ένα χρόνο και χώρο άχρονο, που θυμίζεις το σημερινό κοινό πόσα πολλά πράγματα στη ζωή των ανθρώπων μένουν πάντα ίδια. Ένα έργο απολογισμού και ελπίδας, για το παρελθόν και το παρόν που σηματοδοτεί μια σπουδαία προσφορά της λογοτεχνίας για την πραγματική ζωή: η επαλήθευση με κάθε τρόπο ότι είμαστε πλασμένοι από την ύλη των ονείρων και στα όνειρά μας μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο στον οποίο τα προβλήματα λύνονται, μεταλλάσσονται, υποχωρούν.
