Το θέατρο μας σήμερα νομίζω ότι στερείται πολυγνωμίας. Οι θεσμοί δεν συμπεριλαμβάνουν ισότιμα έναν μεγαλύτερο, και πιο ετερόκλιτο, αριθμό καλλιτεχνών, δεν δίνουν βήμα στο διαφορετικό, δεν στηρίζουν δομές ανάπτυξης του θεάτρου, και επαναπαύονται σε σχήματα που αποτελούν το θεατρικό κατεστημένο, τόσο το «εμπορικό» όσο και το «καλλιτεχνικό». Καταλήγουμε να είναι πάντα οι περισσότεροι «απέξω» και πάντα οι ίδιοι «μέσα». Έτσι δεν αναπτύσσεται η άμιλλα, το καινούργιο γίνεται μπανάλ, καταλήγει να μιμείται αυτόν που έχει πετύχει και μάλιστα ως κακέκτυπο.