Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; Τι θα φας σήμερα; Γιατί κλαις; Πού θα κοιμηθείς απόψε; Γιατί; Γιατί όχι; Μ’ αγαπάς;
Πόσο τραγική είναι μια ερωτική απιστία; Γιατί είναι δύσκολο πράγμα οι σχέσεις; Είμαστε μονογαμικά ή πολυγαμικά όντα; Πού συγκλίνουμε και πού διαφέρουμε; Πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και πώς αντιδρούμε σ’ αυτά; Να προσαρμόζεται κανείς ή να μην προσαρμόζεται; Πότε ήταν η τελευταία φορά που ονειρεύτηκες ότι μπορείς ν’ αλλάξεις τον κόσμο;
Γιατί αυτοί που περπατούν σε μια πολυσύχναστη πόλη δεν πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο; Είναι μια λύση η δημόσια μοναξιά; Πόσο αληθινή είναι η εμπειρία της εξουσίας, ακόμα κι όταν αυτή ασκείται «για πλάκα»; Πόσο μπορεί να ξεχωρίσει η φόρμα από το περιεχόμενο; Πόσο μας έχει επιβληθεί η καθεστηκυία λογική; Πρέπει πραγματικά να απαντήσουμε; Ή είναι καλύτερα να αφήσουμε τις ερωτήσεις να αιωρούνται αιώνια πάνω από τη ζωή μας; Οι απαντήσεις βρίσκονται μέσα στον καθένα από μας ή εκεί έξω στις κουβέντες με τους άλλους; Πολλές ερωτήσεις, ε;
Πώς γεννάς το υλικό σου, και πώς δημιουργείς μια θεατρική παράσταση; Και κυρίως, τι είναι αυτό το devised θέατρο, ή, όπως, συχνά το λέμε στην Ελλάδα, το θέατρο της επινόησης;
Θα απαντήσουμε σε αυτήν την ερώτηση με τον τρόπο που αντιμετωπίσουν οι καλλιτέχνες αυτού του είδους την δουλειά τους. Αποσπασματικά, μινιμαλιστικά, αποκρυφιστικά και με απορία για το τι κάνουν μέσα στην θεατρική τέχνη τελικά.
-Μια συλλογική διαδικασία που δίνει την ευκαιρία σε μια ομάδα ερμηνευτών να εξερευνήσουν τη σωματική τους γλώσσα και να αφηγηθούν με θεατρικά μέσα μια ιστορία.
-Το Devised Theatre μπορεί να ξεκινήσει από το τίποτα. Ορίζεται και προσδιορίζεται από μια ομάδα ατόμων τα οποία εξερευνούν και πειραματίζονται με ιδέες, εικόνες και έννοιες.
-Στα ερεθίσματα τους περιλαμβάνονται μουσική, κείμενα, αντικείμενα, εικαστικές εγκαταστάσεις, κίνηση, ανασύροντας στοιχεία από την καθημερινή ζωή: παρατηρώντας, αναπαριστώντας πιστά, φιλτράροντας
-Προσδιορίζοντας και αναπτύσσοντας την θεματική μίας κατάστασης
-Η χρήση των περιορισμών στην καλλιτεχνική δημιουργία
-Πώς να δημιουργήσουμε τη δομή: οργανώνοντας και κτίζοντας μία κατάσταση, χώρος και αντικείμενα, αντίστιξη, κλιμάκωση, δραματικό επίπεδο
-Ανακαλύπτοντας και διατηρώντας ένα ύφος, μία ατμόσφαιρα, ένα κόσμο
-Προκαλώντας ερεθίσματα, αναμειγνύοντας, αναθεωρώντας..
– Devised theatre είναι μία πρωτοποριακή συλλογική θεατρική πράξη, που εμπλέκει πολλούς σε πολλά, διαλεκτικά και οργανικά. Στο εικαστικό, στην κίνηση, στη μουσική και πάνω απ’ όλα στο «επινοημένο κείμενο» από την ομάδα.
Το θέατρο που επινοείται. Δεν βασίζεται σε ένα έργο αλλά σε μια ιδέα που προέρχεται από κάποιο γεγονός που συνέβη και αφύπνισε την κοινή γνώμη, κάτι που απασχολεί πολύ τους νέους όπως το θέμα της επικοινωνίας και των σχέσεων ή μπορεί να «ξεκινάει» ακόμη και από ένα κόμικ. Η ιδέα δουλεύεται απ’ όλη την ομάδα με την καθοδήγηση ενός. Βασίζεται κυρίως στους αυτοσχεδιασμούς οι οποίοι καταγράφονται και συχνά η αρχική ιδέα μεταλλάσσεται σε μια άλλη.
– Devised theatre είναι ας πούμε η κατάργηση του παντοδύναμου θεατρικού συγγραφέα, βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό μιας ολόκληρης ομάδας και δίνει, φυσικά, έμφαση στο σωματικό θέατρο (physical theatre)
– Το devised theatre είναι πολύ πιο διαδεδομένο στις περιπτώσεις που ο θεατρικός κόσμος δεν είναι τόσο καιρό πριν και κυρίως από το Λονδίνο κειμενοκεντρικός.
– Το devised theatre είναι το απόλυτο χάος. Δεν βασίζεται στη “σιγουριά” του συγγραφέα, ξεκινά… από το χάος και το τίποτα κι όμως συγκροτεί θέαμα.
Η αλήθεια είναι πως εδώ και μισό αιώνα, υπό την ταμπέλα «devised», μπορεί κανείς να βρει αριστουργήματα αλλά και ανοσιουργήματα. Όλα ξεκίνησαν γύρω στα ’60s, με επίκεντρο τις αγγλόφωνες χώρες, όταν πολλές ομάδες κήρυξαν το θάνατο του θεατρικού συγγραφέα και αντιπρότειναν τη δημιουργία παραστάσεων χωρίς προϋπάρχον κείμενο, αλλά βάσει αυτοσχεδιασμών των ηθοποιών. Πηγή έμπνευσης; Προσωπικά βιώματα, πολιτικά και κοινωνικά θέματα της επικαιρότητας, μύθοι και ιστορικά γεγονότα, ποιήματα ή έργα ελεύθερα διασκευασμένα, η Βίβλος, τα δελτία καιρού, ακόμη και ο τσελεμεντές. η γκάμα είναι απεριόριστη. Το devised theatre (θέατρο της επινόησης) όπως και το συγγενές physical theatre (σωματικό θέατρο) συνδέθηκαν με την πρωτοπορία και καθιερώθηκαν τη δεκαετία του ’90 στο εξωτερικό ακόμη και ως πανεπιστημιακός κλάδος. Από τα τέλη του ’90 το είδος έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές και στην Ελλάδα.
– Ερωτήσεις που μπορεί να μην απαντηθούν μέσα από το θέατρο, αλλά που έχει μεγάλη σημασία να τεθούν σε κοινή θέα.
Το φεστιβάλ
Η αρχική πρόθεση, όταν ξεκίνησε η σκέψη αυτού του Φεστιβάλ, ήταν να ενθαρύνουμε νέες θεατρικές ομάδες, τόσο σε ηλικία όσο και σε θεατρική εμπειρία, να λειτουργήσουν συλλογικά και να αποκτήσουν βήμα λόγου και δράσης, για να μιλήσουν για τα πράγματα που προβληματίζουν, προσδιορίζουν και συναπρτίζουν την σύγχρονη ζωή και ζωή τους. Χωρίς καθόλου να υποτιμάται ή να περιθωριοποιείται η αξία του θεατρικού κειμένου, ως βασικού και αναλοίωτου μάλιστα τεκμηρίου για την ιστορία του θεάτρου (πολλές φορές είναι και το μόνο που έχει απομείνει από την πορεία μιας παράστασης του παρελθόντος ), σκεφτήκαμε ότι θα ήταν μια μεγάλη πρόκληση να αναζητηθεί «αυτό που μας απασχολεί στο εδώ και τώρα», μέσα από προσωπικές εμπειρίες, εικόνες της πραγματικότητας, αναμνήσεις, συνειρμικές συνδέσεις των φαινομένων της ζωής, στιγμιότυπα, κείμενα που έχουν εμπνεύσει τον καθένα από εμάς στις προσωπικές του αναζητήσεις. Μέσα από την αποσπασματικότητα της σύγχρονης εμπειρίας, που πολλές φορές την προσλαμβάνουμε σαν ένα είδος ζωής με τηλεχειριστήριο (σκεφτείτε την εικόνα μας ξαπλωμένους στην τηλεόραση με στόχο ένα αέναο ζάπινγκ μέχρι του σημείου της ύπνωσης), μπορεί να δημιουργηθεί ένα πολύ ενδιαφέρον παζλ, με κομμάτια από την ζωή μας που, -χωρίς την αφηγηματικότητα και το αιτιατό του κλασσικού θεάτρου-, δημιουργούν μια ολοκληρωμένη αν και αποσπασματική ιστορία για την αποσπασματικότητα της δικής μας καθημερινής εμπειρίας.
Τα θέματα, που επέλεξαν οι ομάδες να διερευνήσουν επί σκηνής, είναι τόσα πολλά όσοι και οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν- ή μάλλον περισσότερα μιας και οι ιδέες πολλών μαζί πολλαπλασιάζονται πάντα πάνω στην σκηνή. Με μια πραγματική αφορμή, όπως το σκηνικό πλαίσιο ενός δρόμου, ενός λεωφορείου ή μιας τρομοκρστικής πράξης ή πιο αφηρημένη, όπως μια απρόβλεπτη συνάντηση, τρεις γυναίκες σε διαφορετικές ηλικίες, παρακολουθούμε στη σκηνή παιχνίδια εξουσίας και στάτους, το πρόβλημα της οικολογικής καταστροφής, τη διαχείρηση των παιδικών βιωμάτων, τον αγώνα κι αποξένωση της καθημερινότητας, το βάρος της κοινωνικής ευθύνης. Άλλοτε η θεματολογία αντιμετωπίζεται σε δίπολα, όπως το σπίτι και το ταξίδι, η σταθερότητα και η μετακίνηση, ο εγκλωβισμός και η απόδραση, το παρόν και το μέλλον, η στάση και η κίνηση. Άλλοτε η δράση ξεκινά από μια βασική έννοια προς διευρένηση, όπως η λατρεία και η επαφή με το θείο, η αναζήτηση των προσωπικών μας θεών, η απώλεια, η απιστία, ο χρόνος που περνάει . Και άλλοτε με τρόπο παραβολικό, με αφορμή τις επτά μέρες της δημιουργίας, τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Ιστορίες που επαναλαμβάνονται, ιστορίες με αμφίβολο τέλος, ιστορίες όπου ο ένας μπαίνει στα παπούτσια του άλλου, ιστορίες όπου ο έρωτας περνάει από το στομάχι, ιστορίες που σταματούν το χρόνο και άλλες που δεν φτάνουν ποτέ στον προορισμό τους μας προσκαλούν σε μια πολύ ενμδιαφέρουσα και επίκαιρη σκηνική συνδιαλλαγή.
Η φόρμα των παραστάσεων, αντίστοιχα, ακολουθεί μια σειρά απο υποκριτικές προτάσεις ή σκηνικές τεχνικές που αντλούνται μέσα από πολλά είδη θεατρικής έκφρασης ή παγιωμένης υποκριτικής τακτικής στα θεατρικά συστήματα περασμένων αιώνων, τεχνικές παραθεατρικών θεαμάτων (όπως το τσίρκο, το καμπαρέ, οι κλόουν κτλ.), διαχείρηση του δημόσιου λόγου εμπνευσμένο από άλλες εκδηλώσεις του ανθρώπινου πολιτισμού, κινητικοί κώδικες που παραδοσιακά ανήκουν σε ειδικού τύπου θεάματα, χρήσεις της τεχνολογίας και των οπτικοακουστικών μέσων που καλύπτουν την σύγχρονη εμπειρία. Ο τρόπος κατασκευής του θεάματος συχνά έχει έναν πιο σωματικό προσανατολισμό, με δράσεις που στηρίζονται στη σωματική μνήμη των ηθοποιών και σε αυτοσχεδιασμούς πάνω σε φυσικές ενέργειες, στην αξιοποίηση της συναισθηματικής μνήμης και του ελεύθερου συνειρμού. Παράλληλα, βασικά υλικά δράσης γίνονται τα στιγμιότυπα της καθημερινότητας, οι ασήμαντες καθημερινές κουβέντες, οι μονόλογοι -που άλλοτε περιγράφουν την στιγμή και άλλοτε μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα της μνήμης του παρελθόντος-, η ανάγκη της συμμετοχής του κοινού σε μια διάθεση συλλογικής και διευρυμένης σκέψης, σκέψης που μοιράζεται και γίνεται συμπαντική και που ενσωματώνεται με τις παράλληλες και αλληλοκαλυπτόμενες δράσεις των ερμηνευτών. Αφηγήσεις και δράσεις που δυαλύουν τις συμβάσεις του χώρου και του χρόνου, με διαφορετικές οπτικές γωνίες της σκηνικής αφήγησης, με στόχο την κατάργηση των ορίων μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας, σε μορφή ονείρου, με ερωτήσεις που άλλοτε τους ενώνουν και άλλοτε χωρίζουν, με λίστες για τα πράγματα που έχουμε ή δεν έχουμε πραγματοποιήσει ή επιθυμήσει.
Το Φεστιβάλ περιλάμβανε πρωτότυπες συνθέσεις/παραστάσεις μικρού μήκους (ως 50 λεπτά) , από 17 νέες ελληνικές ομάδες, με όριο ηλικίας τα 30 χρόνια. Κάθε παράσταση θα παιχτεί 4 φορές σε 2 μέρες, κυλιόμενα, σε κάποια από τις σκηνές του Θεάτρου του Νέου Κόσμου (στο δώμα, την αυλή ή το υπόγειο), έτσι ώστε οι θεατές να μπορούν να παρακολουθήσουν έως 4 παραστάσεις την ημέρα.
Νομίζω ότι ένα μεγάλο ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι ως εξής: Πόσα αποσπάσματα ζωής χριειάζονται για να συνθέσουν μια ιστορία αποσπασματικής ζωής ή την ιστορία μιας ζωής μέσα από απαοσπάματα; Και μήπως αυτό είναι μια εμπειρία συνολική;
Αναφέρουμε εδώ μια σειρά από παραστάσεις, από τις πάνω από τις 30 παραστάσεις που προσδιορίζουν τη φόρμα τους ως devised φέτος
ΜKULTRA, F2, A Guide to getting lost performance, Bios
Η καλλιτεχνική ομάδα Mkultra μετά από μια σειρά παραστάσεων με την F2 Performance unit (Restricted Area, Secret Location, 100 Μικρά μυστικά, 22 Δωμάτια, Dark room) παρουσίασε τη νέα της παραγωγή με τίτλο Α guide to getting lost, στο Bio. Η ομάδα , από το 2002 που δημιουργήθηκε, δημιουργεί παραστάσεις σε θέατρα, χώρους τέχνης και πραγματικούς/καθημερινούς χώρους, αξιοποιώντας την αρχιτεκτονική δομή, την ατμόσφαιρα και κοινωνική χρήση του κάθε χώρου και σχεδιάζει παραστάσεις αποκλειστικά για το συγκεκριμένο χώρο στον οποίο παρουσιάζονται. Ο τρόπος δουλειάς εντάσσεται στα πλαίσια του devised theatre αλλά ακολουθείται και μια προσωπική μεθοδολογία και αισθητική.Η ομάδα χαρακτηρίζει την παράσταση performance «ως ένα ταξίδι στις σύγχρονες Terrae Ιncognitae, σε ότι μένει να ανακαλυφθεί, σε ότι παραμένει άγνωστο αλλά και σε όσα γνωρίζουμε, σε σταθερές και μεταβλητές συντεταγμένες» και θέτουν οδηγίες και ζητήματα που προσδιορίζουν το περιεχόμενο και την φόρμα της παράστασης όπως «10. Προσπάθησε να πας πίσω στο μέρος που ξέρεις. 09. Δεξιά ή Αριστερά;08. Οδηγίες 1+1=1. 07. Η κορυφή να αγγίζει τον ουρανό. 06. Πρώτα ο νερόμυλος μετά η ατμομηχανή. 05. Ότι σταθερό διαλύεται στον αέρα. 04. Η αλλαγή έρχεται! γίνε μέρος της. 03. Αυτό είναι νερό! Αυτό είναι νερό!02. Εδώ και τώρα. 01. 10 λεπτά αρκούν, 10 λεπτά μόνο. 00. Ήμουν, Είμαι, Θα είμαι»
Ένα ταξίδι σε ένα κόσμο όπου θα υπάρχουν εκρήξεις και πυροτεχνήματα στη μέση της νύχτας. Θα υπάρχουν σούπερ ήρωες και μαγικά ταξίδια και ένα τελευταίο πάρτυ. Θα υπάρχει μια στιγμή όπου όλα θα είναι εκτός ελέγχου. Θα υπάρχουν επαναστάσεις και συγκρούσεις και πολλές πολλές καθημερινές στιγμές αλλαγής. Θα υπάρχει ένα ευτυχισμένο τέλος μετά από όλα αυτά και πολλά νέα ξεκινήματα ή μάλλον ένα ευτυχισμένο ξεκίνημα και πολλές διαφορετικές καταλήξεις.Θα υπάρχουν αφίξεις και αναχωρήσεις και μπλακ ουτ. Θα υπάρχουν έκτακτες καταστάσεις και στιγμές που ο χρόνος δεν υπάρχει. Για πόσο; για πάντα. Δεν θα βρεις το δρόμο πίσω στο σπίτι αλλά ίσως ξυπνήσεις σε ένα μέρος που αναγνωρίζεις μόνο από ταινίες.
Ιδέα/Δημιουργία: Mkultra, Performers: Βασιλική Δήμου, Μαίρη Λούση, Στέλιος Παρρής, Νατάσσα Πασχάλη, Νίκος Σάμπαλης, Ευαγγελή Φίλη, Φαίδρα Χατζηκωσταντή, Σκηνοθεσία: Γκίγκη ΑργυροπούλουΔραματουργία: Peader Kirk, Σκηνικό/Χώρος: Κατερίνα Ποιμενίδου, Κίνηση: Ξένια Θεμελή, Φωτισμοί: Ευγένιος Τζαφέστας
AN ILUSTRATED HISTORY OF LONGING, Βios
Tοποθετημένη σε ένα σκοτεινό, υγρό και μυστικό σέξι μπαρ στο ΒASEMENT του BIOS, η «decadent», όπως αυτοχαρακτηρίζεται, η παράσταση συνδύασε το χορό, το θέατρο, τη μουσική και τις οπτικές τέχνες, με 12 έλληνες ερμηνευτές και 14 φοιτητές του Central Saint Martins.Οι ερμηνευτές μέσα από καταγραφές αυτοσχεδιασμών, εικόνων, δράσεων στο χώρο και αντιδράσεων καταδύθηκε στο τυραννικό παρελθόν και στη φαντασία αυτών που δε μπορούν να φύγουν ποτέ από το μπαρ των χαμένων ψυχών, σε ένα μέρος που όλα είναι πιθανά, αλλά γι΄ αυτούς που έχουν εγκλωβιστεί εκεί, το εισιτήριο για τον έξω κόσμο αποτελεί την μοναδική τους επιθυμία. Τοποθετημένο στο φόντο του άκρως έκλυτου και εντυπωσιακού καμπαρέ-των-χωρίς-πόδια-γοργόνων, το An Illustrated History of Longing προσέφερε μια οπτική και αισθησιακή πανδαισία σε οποιονδήποτε τολμά να αποπλανηθεί.
Ποτέ μην πας απ΄ τις σκάλες, Oμάδα Νοητή Γραμμή, Θέατρο Αργώ
Ένας άνθρωπος εξαφανίζεται χωρίς κανένα προφανή λόγο κάπου ανάμεσα στον 24ο και τον 26ο όροφο ενός κτιρίου. ΄Ένας παράξενος ντετέκτιβ, που έχει μανία με τις συμπτώσεις και αναλαμβάνει μόνο «αλλόκοτες» υποθέσεις, αρχίζει μια έρευνα που θα τον οδηγήσει σε απρόσμενες συναντήσεις. Εκεί, στο κλιμακοστάσιο του κτιρίου, θα κάνουν την εμφάνισή τους, εκτός από τους ενοίκους, μορφές από το παρελθόν, το μέλλον και ίσως από ένα παράλληλο παρόν. Όπως στα όνειρα, όπου ο χρόνος δεν εξαρτάται από το ρολόι και δεν έχει πια τη γραμμική μορφή της κίνησης του ανελκυστήρα, αλλά μοιάζει περισσότερο στο σπειροειδές σχήμα της σκάλας. Το κάτω και το πάνω συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά η κίνηση από το ένα προς το άλλο εμπεριέχει τη στροφή, τον κύκλο, τη στάση, ακόμα και το παραπάτημα στα σκαλοπάτια.
Μια παράσταση σαν παιχνίδι αναζήτησης, σαν μέσα σε λαβύρινθο, ένα «ψάξε, ψάξε, δε θα το βρεις» για κάτι, που, όπως λέει το μικρό κορίτσι της ιστορίας, μπορεί να μοιάζει με ομπρέλα ή ελέφαντα. Βέβαια ο κύριος Κ θα εμφανιστεί τελικά. Κάπου αλλού. Κι η παράσταση θα τελειώσει. Κάπου αλλού, όμως, ίσως συνεχίζεται.
Σκηνοθεσία – Δραματουργική σύνθεση: Όλγα Ποζέλη, Σύνθεση κειμένων: Γιώργος Τζεδόπουλος
Σκηνικά – κοστούμια: Κωστής Δάβαρης, Φωτισμοί: Παναγιώτης Πλασκασοβίτης
Ηθοποιοί: Δημήτρης Βέργαδος, Γιώργος Κρήτος, Λάμπρος Παπαγεωργίου, Όλγα Ποζέλη, Στέβη Φόρτωμα.
H Ομάδα Θεάτρου ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ξεκίνησε την πορεία της το 1999 ανεβάζοντας στον ΤΕΧΝΟΧΩΡΟ ΥΠΟ ΣΚΙΑΝ, τη Μεγάλη της Ευκαιρία του Alan Bennett και το Κήρυγμα τουDavid Mamet. Ακολούθησε το Do you love me? βασισμένο στη ζωή και τα έργα του ψυχίατρου R. D. Laing στο Θέατρο ΦΟΥΡΝΟΣ, Οκτώβριος 2001. Το Μάρτιο του 2003 ανέβασε το Kvetch του Steven Berkoff στο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ. Τον Απρίλιο του 2004, η ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ επιχείρησε άλλη μία παράσταση devised, Το Πουλί της Ηδονής, μια διασκευή ενός διηγήματος του βραβευμένου Αυστραλού συγγραφέα Peter Carey, στο θέατρο ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ, “Όλα όσα έχω ξεχάσει μπορούν να γεμίσουν ένα σπίτι;” μια παράσταση Devised theatre με αφορμή την εικαστική εγκατάσταση των Peter Fischli και David Weiss με τίτλο Questions, στο θέατρο ΑΡΓΩ Studio.
Αποδιοπομπαίος Τράγος, Εταιρεία Δραματικής Έκφρασης & Θεραπείας «ΠΑΛΜΟΣ», Θεατρικός Οργανισμός «ΝΕΟΣ ΛΟΓΟΣ»STUDIO ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ
Θέατρο & Δραματοθεραπεία συναντιούνται σε μια παράσταση δομημένη από ιστορίες ζωής των ηθοποιών. Τέσσερα πρόσωπα μας ξεναγούν στο χάρτη της ζωής τους. Ποιος θα πέσει στη μαύρη τρύπα; Ποιος θα φτάσει στο φως; Τι θα χρειαστεί να θυσιάσουν; Ποιος θα είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος;
Σκηνοθεσία: Λάμπρος Γιώτης, Σκηνογραφία: Άση Δημητρολοπούλου, Μουσική: Κατερίνα Ελοσίτου _ Γιάννης Παπαθανασίου
Φωτισμοί: Κώστας Μπεθάνης, Επιμέλεια κίνησης: Στέλλα Κρούσκα, Παίζουν (αλφαβητικά): Χρήστος Θεοχαρόπουλος _ Αντώνης Ιορδάνου _ Βέρα Λάρδη _ Δημήτρης Μπέγιογλου
HIJAB FRAPPÉ (devised theatre), Θέατρο Άλεκτον
To Hijab Frappé (Χιτζάμπ Φραπέ) παρουσιάζει στο Θέατρο Άλεκτον την ιστορία 3 γυναικών που ζουν στην Αθήνα σήμερα: της Αζαντέ, μίας μετανάστριας που ήρθε πρόσφατα από το Ιράν, της Μαίρης, μίας Ελληνίδας Χριστιανής ορθόδοξης μητέρας δύο παιδιών, και της Άννας, μιας Ελληνίδας η οποία επέλεξε να ασπαστεί το Ισλάμ.
Τι γίνεται όταν συναντιούνται αυτές οι γυναίκες; Hijab Frappé!
To Hijab Frappé είναι το αποτέλεσμα ενός θεατρικού εργαστηρίου, στο οποίο συμμετείχαν 15 γυναίκες, ηλικίας 14 έως 60 ετών. Οι καταβολές τους περιλαμβάνουν την Ελλάδα, την Τουρκία, το Πακιστάν, το Ιράν, το Μαρόκο, το Αφγανιστάν, την Υεμένη και την Αγγλία. Το θρήσκευμά τους: Χριστιανές, Μουσουλμάνες, Μπαχάι και… άθεες. Μερικές είναι επαγγελματίες ηθοποιοί και μερικές υποδύονται ρόλους για πρώτη φορά.
Επιμέλεια κειμένου: Shirin Youssefian Maanian, Αθηνά Αρσένη, Σκηνοθεσία: Shirin Youssefian Maanian, Βοηθός σκηνοθέτη: Αθηνά Αρσένη, Παίζουν: Σοφία Λιάκου, Μαρία Τζίμου, Άννα Μακρή, Άγκυ Κοντού, Χριστίνα Μάμπγκερ, Habiba Srij, Κλεοπάτρα Κατσαραγάκη, Παναγιώτα- Μέλια Πουρή, Στέλλα Μαρή, Φωτισμοί: Άννα Σωτρίνη, Σκηνογραφία: Shirin Youssefian Maanian
Μουσική Επιμέλεια: Karen Solomon, Κοστούμια: Ξανθή Tαβουλαρέα
Χορογραφία: Αθηνά Αρσένη
Κοραή 4 – Προσβάσιμος χώρος, Θεατρική Εταιρεία Πόλις, Χώρος Ιστορικής Μνήμης 1941-1944, πρώην Κρατητήρια της Γκεστάπο, Μέγαρο της Εθνικής Ασφαλιστικής της οδού Κοραή
Η Θεατρική Εταιρεία Πόλις παρουσιάζει για 15 παραστάσεις την θεατρική παράσταση, στην Αθήνα. Ο χώρος που χρησιμοποιήθηκε κατά τη γερμανική κατοχή ως χώρος βασανιστηρίων, ανήκει στην Εθνική Ασφαλιστική και 64 χρόνια μετά, μας παραχωρείται για την παρουσίαση της συγκεκριμένης παράστασης.
Το καινούργιο νεοελληνικό κείμενο της Αιμιλίας Βάλβη, εξ’ αφορμής του χώρου, πραγματεύεται τον αγώνα του ανθρώπου για αντίσταση σε κάθε μορφή απολυταρχισμού και ελέγχου από ανεξέλεγκτους φορείς εξουσίας. Επιχειρεί να μιλήσει για τους σύγχρονους τόπους αλλά και τρόπους βασανιστηρίων. Τα βασανιστήρια σήμερα δεν έχουν σαν στόχο την πληροφορία που πιθανά γνωρίζει ο κρατούμενος αλλά τον ίδιο ως προσωπικότητα. Οι άνθρωποι που σήμερα βασανίζονται στον πλανήτη δεν βασανίζονται γι’ αυτά που γνωρίζουν αλλά γι’ αυτό που είναι. Αυτό που ενοχλεί είναι οι επιλογές ζωής των κρατουμένων που πρέπει όχι απλώς ν’ αλλάξουν αλλά να πάψουν να υπάρχουν ως τέτοιες, γεγονός που συνεπάγεται την ολοκληρωτική εξόντωση του κρατουμένου.
Η παράσταση αφηγείται την ιστορία μιας τυφλής γυναίκας και του συντρόφου της που η ίδια τους η ζωή (μια ζωή που υπερασπίζεται το όνειρο, τον έρωτα, την ελεύθερη πολιτική και πολιτιστική δράση) είναι αιρετική. Για το λόγο αυτό, η γυναίκα συλλαμβάνεται, και ο φορέας της εξουσίας χρησιμοποιεί κάθε προσωπική στιγμή του ζευγαριού για να μεταστρέψει τον άντρα από σύντροφο, σε βασανιστή.
Η δουλειά μας ξεκίνησε με τη μορφή ανοιχτής πρόβας, σε 15 παρουσιάσεις, με την ελεύθερη συμμετοχή του κοινού το Μάιο 2008, προκειμένου να ανακαλύψουμε μαζί με το κοινό που τις παρακολούθησε, τις ιδιαιτερότητες και το φορτίο του χώρου πριν προχωρήσουμε στην τελική διαμόρφωση της παράστασης. Μαζί με τους θεατές ερευνήσαμε τον τρόπο που μπορεί κανείς να αγγίξει έναν τόσο φορτισμένο χώρο μνήμης και ιστορίας. Αναζητήσαμε τον τρόπο να σταθούμε με σεβασμό στη μνήμη αυτή, αλλά και να βιώσουμε εκ νέου την αλήθεια ενός πολύ σύγχρονου μηνύματος, που λέει πως εξακολουθούμε να μην είμαστε ελεύθεροι και να διαιωνίζουμε με την αδιαφορία, τόπους σύγχρονων βασανιστηρίων. Αυτός ο προβληματισμός εξακολουθεί να διέπει ολόκληρη τη διαδικασία της απόπειρας μας από την πρώτη στιγμή που ξεκινήσαμε : Πώς η ιστορία συναντά τη σημερινή αλήθεια, πώς η δική μου αλήθεια μίας σύγχρονης καθημερινότητας αποκτά κοινά στοιχεία με μία ζοφερή και συγκλονιστική αλήθεια ενός όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος, και πως αυτά τα κοινά στοιχεία αποκτούν οικουμενική αξία.
Κείμενο: Αιμιλία Βάλβη, Σκηνοθεσία: Ελένη Γεωργοπούλου, Κίνηση : Νικολέτα Ξεναρίου, Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης, Παίζουν: Μαρία Τσιμά, Αιμιλία Βάλβη, Κωσταντής Μιζάρας
Παραγωγή: Θεατρική Εταιρεία Πόλις
Κατερίνη , Ομάδα blitz, Bios, Φεστιβάλ Αθηνών
Ως blitz υπάρχουν από το 2004 με πρώτη τους πανηγυρική παράσταση το Motherland στο Bios, χώρο τον οποίο δεν εγκατέλειψαν από τότε. Ακολούθησε το Joy Division, το New Order και ύστερα η συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο.
Δανειστήκαμε αυτό τον τίτλο, γιατί ακουγόταν όμορφος. Η ζωή στην επαρχία έχει κάτι ακίνητο και επαναληπτικό. Ταυτόχρονα υπάρχει μια σκληρότητα στον τρόπο ζωής, τα πράγματα δεν είναι ιδανικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν σε μια κατάσταση αναμονής, περιμένουν να τους συμβεί κάτι που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Αυτό θέλαμε να βγεί στο δημόσιο χώρο, κάτι σαν ένα μνημόσυνο για τις ζωές μας, γι αυτό και διαβάζουμε ( και όχι παίζουμε ) αυτά τα κείμενα. Στα δωμάτια εξερευνούμε νέες δυνατότητες συνάντησης ανθρώπων που προσπαθούν να αφήσουν πίσω τους αυτό το τέλμα.
Ελπίζουμε οι άνθρωποι να καταλάβουν τις προθέσεις μας και να μην ψάχνουν να βρουν που είναι το θεατρικό έργο. Είναι μπροστά τους, το ζούν αυτή τη στιγμή. Η διαδρομή που θα ακολουθήσει ο καθένας αφορά την δική του ευαισθησία και το δικό του ψυχισμό, ό,τι ακριβώς συμβαίνει σε κάθε θεατή όταν βλέπει μια παράσταση.
Η Κατερίνη μοιάζει λίγο με την performance που έτρεχε μέχρι πριν μια βδομάδα, το Σπίτι και μάλιστα με τους ίδιους σχεδόν συνεργάτες. Πως τους εντάξατε στο project; Ήταν η όλη διαδικασία κάτι σαν ζωντανή πρόβα για σας;
Ακόμα και αν μοιραζόμασταν τον ίδιο χρόνο με τους θεατές του Σπιτιού, δεν μοιραζόμασταν το ίδιο νόημα. Για μας είναι δύο διαφορετικά πράγματα, στο Σπίτι δεν είχαμε κανενός είδους δραματουργία ενώ στο Κατερίνη η δραματουργία είναι συγκεκριμένη. Πάντα όμως η αφετηρία σου για την επόμενη δουλεία σου είναι η εμπειρία που κατέκτησες από την προηγούμενη.
Προτιμάτε κατά τα φαινόμενα το devised theatre. Ήταν πρόκληση για σας να δουλέψετε με συγκεκριμένο κείμενο, και μάλιστα τον κλασικό και βαρύ Φάουστ το χειμώνα στο Εθνικό;
Φυσικά και ήταν πρόκληση. Πάντα όμως μέσα σε κάθε κείμενο μπορείς να βρεις πράγματα που σε ενδιαφέρουν και προσωπικά. Το ότι όλοι μας βαδίζουμε προς το θάνατο κουβαλώντας τις επιθυμίες μας για μια καλύτερη ζωή είναι κατι που βασανίζει και τον Φαουστ και όλους εμάς. Προσπαθούμε να βρίσκουμε έναν πραγματικό λόγο για τον οποίο κάνουμε αυτά τα πράγματα που κάνουμε, ειδάλλως ξαφνικά μετατρέπεσαι σε κάποιου είδους διακοσμητή-εικονοπλάστη. Οι καλλιτέχνες δεν είναι απλώς διακοσμητές, ποτέ δεν ήταν.
Πως κινείστε για να κάνετε μια έννοια, μια λέξη, ένα γενικό θέμα κίνηση, τραγούδι, αφήγηση, θεατρικό δρώμενο; Δώστε μας κάποιες βασικές συντεταγμένες της προετοιμασίας στις πρόβες.
Οι πρόβες μας είναι ένα δημιουργικό χάος και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Το θέμα που διαλέγουμε κάθε φορά παγιδεύει διαφορετικό συνειρμό στον καθένα. Τότε καθένας από εμάς φέρνει ότι υλικό μπορεί να σκεφτεί σε σχέση με το θέμα. Τα υλικά αυτά είτε είναι κείμενα είτε τραγούδια είτε σκηνές που έχουμε στο μυαλό μας τα δοκιμάζουμε ξανά και ξανά και προσπαθούμε να τα εξαντλήσουμε. Φυσικά κάποια από αυτά δεν αντέχουν, έτσι τη θέση τους παίρνουν άλλα, που προέκυψαν από μια δεύτερη σκέψη σε σχέση πάντα με το θέμα. Γενικά η δραματουργία φέρνει τα κείμενα στην πρόβα, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε την ζωή.
στο Εθνικό Θέατρο Θα γράψουμε και θα σκηνοθετήσουμε μια παράσταση που θα λέγεται Guns, μαζεύουμε υλικό από τώρα ο καθένας ξεχωριστά και θα προσπαθήσουμε να συνδυάσουμε και πάλι τις προθέσεις μας.
RIMINI PROTOKOLL
Φανταστείτε ότι αγοράζετε από τα εκδοτήρια του θεάτρου ένα εισιτήριο για μια συγκεκριμένη παράσταση μιας συγκεκριμένης μέρας, αλλά δεν οδηγείστε στην κεντρική αίθουσα. Αντιθέτως, σας δίνουν το κλειδί ενός δωματίου κι ένα σχεδιάγραμμα για το πώς να πάτε εκεί. Μπορεί να είναι ένα δωμάτιο στο θέατρο ή ένα διαμέρισμα κάπου αλλού.
Ανοίγετε την πόρτα και ακούτε το τηλέφωνο να χτυπάει. Σηκώνετε το τηλέφωνο και μία φωνή με ξενική προφορά ξεκινά μια συζήτηση. Ο άντρας αυτός φαίνεται να γνωρίζει το δωμάτιο στο οποίο βρίσκεστε, αν και είναι 7.000 χμ μακριά. Η φωνή είναι από ένα τηλεφωνικό κέντρο στην Καλκούτα της Ινδίας. Μαζί με τους συνεργάτες του πουλάνε πιστωτικές κάρτες και ασφάλειες από το τηλέφωνο συνήθως σε ανθρώπους που ζουν στην άλλη άκρη της γης ή δίνουν κατευθύνσεις για πόλεις που δεν έχουν επισκεφθεί. Αλλά αυτή την φορά δεν θα αγοράσετε κάτι.
Τώρα, στέκεστε δίπλα στο παράθυρο ενώ ο διηπειρωτικός σας συνομιλητής σας δείχνει κάτι περίεργους στο απέναντι κτίριο. Στο σημειωματάριο του υπολογιστή στο δωμάτιο που βρίσκεστε εμφανίζονται εικόνες και βίντεο από το πουθενά. Πρόκειται να ξεκινήσει μια ιστορία στην οποία εσείς και ο υπάλληλος του τηλεφωνικού κέντρου είστε οι πρωταγωνιστές της πλοκής…
Οι Rimini Protokoll (Ρίμινι Πρότοκολ) αποτελούν τους κύριους εκπροσώπους και δημιουργούς του θεατρικού κινήματος «Reality Trend», το οποίο άσκησε μεγάλη επιρροή στο χώρο του εναλλακτικού θεάτρου. Το κάθε project αρχίζει με μια συγκεκριμένη κατάσταση και σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία και συνεχίζει με μια έντονη διερευνητική διαδικασία. Η ομάδα έχει ήδη κερδίσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον με τα έργα της, τα οποία κινούνται ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Τα τελευταία οκτώ χρόνια, οι Rimini Protokoll συνεχίζουν να παρουσιάζουν το Θέατρο των Ειδικών (Theatre Of Experts) με παραστάσεις από μη επαγγελματίες ηθοποιούς που ονομάζονται «ειδικοί», κερδίζοντας μερικά από πιο σημαντικά βραβεία στον χώρο του θεάτρου.
Με την υποστήριξη του Goethe Institut
«RADIO MUEZZIN», Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ-ΕΚΠΛΗΞΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ
Ποιος το περίμενε ότι η έκπληξη του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών θα μας ερχόταν… αθόρυβα απ’ τους Rimini Protokoll. Η δημοφιλής βερολινέζικη ομάδα τόλμησε με το «Radio Muezzin» να φέρει στη θεατρική σκηνή μιας χώρας, που αγνοεί προκλητικά την ύπαρξη χιλιάδων μουσουλμάνων μεταναστών, το μυσταγωγικό σύμπαν των μουεζίνηδων. Υλικό η βιωμένη αλήθεια τους. Διατυπωμένη με το ανεπιτήδευτο λεξιλόγιό τους.
Απλά αυθεντικά «υλικά», πεντακάθαρα, «αρθρωμένα» μέσα σε ένα «πέλαγος» ειλικρίνειας και σκηνικής αθωότητας, τα ατού της ευθύβολης δουλειάς. Καρποί εξαντλητικής έρευνας και δεξιοτεχνικού μοντάζ. Οι μουεζίνηδες, στημένοι μετωπικά απέναντι στους θεατές, αποκάλυπταν για μία ώρα τον τόπο γέννησής τους, την οικογενειακή κατάστασή τους, τον τρόπο πρόσληψής τους από το αιγυπτιακό Κράτος, τον μισθό τους, τη μακραίωνη παράδοση της δουλειάς τους. Στο φόντο προβάλλονταν μαγνητοσκοπημένες έγχρωμες σκηνές απ’ τα τζαμιά και τους δρόμους του Καΐρου, αλλά και ντοκουμέντα από την προσωπική τους ζωή. Συχνά με την όμορφη φωνή τους οι άνδρες ερμήνευαν αποσπάσματα απ’ το Κοράνι, με διαρκείς επικλήσεις στον Αλλάχ. Ετσι ξεκίνησε άλλωστε η παράσταση μέσ’ στο σκοτάδι. Οι μουεζίνηδες πίσω, δίπλα, ανάμεσα και μπροστά από τους θεατές αναβίωναν το κάλεσμά τους απ’ τον μιναρέ.
Στις τέσσερις βιογραφίες, που ενισχύονταν από τη συχνή προβολή φωτογραφιών, ακόμη και αστείες, ασήμαντες ίσως πληροφορίες κατείχαν την αδιαπραγμάτευτη θέση τους. Ο λόγος και ο τρόπος που αφήνουν οι μουεζίνηδες γενειάδα. Το πώς αποκτούν το μόνιμο μαυριδερό σημάδι μετάνοιας στο κέντρο του μετώπου τους. Οι κινήσεις στις οποίες συνίσταται η τελετουργική πλύση, την οποία απολαύσαμε σε μια ομαδική επίδειξη.
• Η πέτρα του σκανδάλου
Ενας μεσήλικας Αιγύπτιος τεχνικός ηλεκτρικών συσκευών, ο πέμπτος της παράστασης και «πέτρα του σκανδάλου», έφερε στο μέσον της σκηνής ένα ραδιοφωνάκι για να μας δείξει την πατέντα-«μίασμα» με την οποία σε ένα χρόνο από σήμερα θα ακούγεται από συγκεκριμένη συχνότητα το κάλεσμα του μουεζίνη. Το 2010 χιλιάδες Αιγύπτιοι μουεζίνηδες, βάσει κυβερνητικής απόφασης, θα πάνε… σπίτι τους. Στο «Radio Muezzin» όλα τελικά επρόκειτο να καταλήξουν και να συνοψιστούν σε ένα παράπονο 100% ανθρώπινο και διόλου φονταμενταλιστικό.
Σε μια Δύση τρομολάγνα, όπου καθετί ισλαμικό εξισώνεται άκριτα με την τρομοκρατία, η «φωνή» των μουεζίνηδων στην παράσταση των Rimini Protokoll απενοχοποίησε πλήρως την πίστη που μπορεί λοξοδρομώντας να εκπίπτει στους γνώριμους φονταμενταλισμούς. Στο κοινό της Πειραιώς 260 διακρίναμε μερικές μαντίλες. Αραγε πώς να νιώθουν που η Ελλάδα δεν έχει ούτε τζαμί ούτε μουσουλμανικό κοιμητήριο, όπως μας θύμισε ένας από τους μουεζίνηδες; Εμείς, πάντως, δίπλα τους αισθανθήκαμε ντροπή. *
Silence, Ομάδα Vasistas, 104 ΚΕΝΤΡΟ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ
Το Silence διαπραγματεύεται με τις ακραίες αντιθέσεις ανάμεσα στις αξίες, τα ‘πιστεύω’ του σήμερα, και στην εσωτερική μας ροπή ή αλήθεια. Πώς βιώνουμε, την σύγκρουση ανάμεσα –αφενός- σε μία κοινωνική ή θρησκευτική ταυτότητα ή μια κοινωνική συμπεριφορά υπαγορευμένη από κοινώς αποδεκτές αρχές, και – αφετέρου-, στην μοναδικότητά μας, τη διαφορετικότητά μας, το ένστικτο, την εσωτερική αλήθεια μας. Πώς αποτυπώνονται οι συνέπειες αυτής της σύγκρουσης στους άλλους γύρω μας, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό και τις επιλογές της ζωή μας.
Σκηνοθεσία: Αργυρώ Χιώτη, Συγγραφή: κειμένων /Δραματουργία vasistas, Denis Forgeron, Μετάφραση: Ευθύμης Θέου, Ρόζα Προδρόμου, πρωτότυπη μουσική: Vasistas / Γιάννης Αγγελόπουλος, Κοστούμια: Παύλος Θανόπουλος, Σκηνικός χώρος: Εύα Μανιδάκη, Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας, Παίζουν Naima Carbajal (Μεξικό), Ariane Labed (Γαλλία), Ρόζα Προδρόμου, Boris Kadin (Κροατία).
Habemus Papam, Walter, Ομάδα Nova Melancholia, Γκαράζ Πειραιώς 260, Φεστιβάλ Αθηνών
Aφουγκράζεται την εποχή του, θαυμάζει τις ακραίες πράξεις και «συνομιλεί» κάθε μέρα στις πρόβες του με τον Γερμανό φιλόσοφο Walter Benjamin. Ο 30χρονος συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης Μανώλης Τσίπος είναι ένας από τους νέους δημιουργούς που μας συστήνει φέτος το Φεστιβάλ Αθηνών μαζί με την ομάδα του «Nova Melancholia». Με την ιστορία της «Sabine Χ», κέρδισε φέτος το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό θεατρικού έργου στο Εθνικό Θέατρο, ενώ αυτές τις ημέρες σκηνοθετεί το νέο του κείμενο «Habemus Papam, Walter» για το Φεστιβάλ Αθηνών.
Μαζί με τον σταθερό συνεργάτη του Βασίλη Νούλα ανήκουν στη νέα γενιά σκηνοθετών οι οποίοι αναδύονται μέσα από τις low-budget, πειραματικές δουλειές σε εναλλακτικούς, μη θεατρικούς χώρους. Επειτα από τρεις δουλειές -την «Περιγραφή μάχης», την «Οφηλία Lego» που έγραψαν οι ίδιοι και το «Αηδίασμα» του Πεντζίκη- πέρυσι καταπιάστηκαν με τον Γερμανό φιλόσοφο Walter Benjamin και εμπνεύστηκαν παραστάσεις – το «Walter Benjamin: θέσεις για τη φιλοσοφία της ιστορίας» (πέρυσι) και το ολοκαίνουργιο «Habemus Papam, Walter». Το θεατρικό κείμενο σχολιάζει τη λειτουργία της ιστορίας και στέκεται σε σημαντικά σύγχρονα φαινόμενα που τη δημιουργούν από το χώρο της θρησκείας και της διεθνούς τρομοκρατίας.
«Μαμά Ελλάδα 2», Ομάδα AbOvo, Θέατρο του Hλιου
AbOvo σημαίνει από το μηδέν. Aυτό ακριβώς δείχνουν στο κοινό. Οτι όλα τα φτιάχνουν από το μηδέν. Ακόμη και τη σχέση με τον θεατή. Οι παραστάσεις τους δεν είναι συνηθισμένες. Οι ίδιοι δεν είναι σοβαροφανείς και αυτό που κάνουν μοιάζει με παρωδία του θεάτρου. Τους αρέσει να κοροϊδεύουν και να σπάνε το ψέμα του. Ετσι ανεβάζουν την αδρεναλίνη των θεατών.
Κατ’ αρχάς φτιάχνουν το δικό τους κείμενο. Αντί να τρέχουν να βρουν το έργο που ταιριάζει σε όλους, σχηματίζουν το δικό τους. Και όταν το παρουσιάζουν, ο θεατής έχει θέση, δεν σιωπά. ‘Ετσι έφτιαξαν το «Εκεί, εκεί στην κόλαση» που ήταν η μεγάλη τους επιτυχία, αλλά και το «Ζελόβ». Ενα σχόλιο πάνω στην Ελλάδα. Μια πολιτική κωμωδία. Στην ουσία είναι η δεύτερη πράξη της εθνικής μας τραγωδίας. ‘Ετσι τη συστήνουν οι AbOvo που έκλεισαν πια τέσσερα χρόνια δράσης. Η πρώτη ξεκίνησε με σκοπό κάθε μήνα να έχει καινούργιο επεισόδιο. Αλλά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου τους προσπέρασαν. «Με τέτοια ταχύτητα, που η παράστασή μας έμοιαζε επιφανειακή». Αποφάσισαν λοιπόν να ανασυνταχθούν.
Φανταστείτε: η κυβέρνηση διαπραγματεύεται να πουλήσει την Ακρόπολη για να την κάνει καζίνο. Κάτι τέτοιο θα έβγαζε τους αρχαίους ΄Ελληνες από τους τάφους τους. Εκεί ποντάρει η ομάδα. Ετσι ξεκινάει και η ιστορία τους. «Τα ζόμπι αυτά έρχονται να ρίξουν μια ματιά στον πάνω κόσμο και αποφασίζουν να πάρουν τη μαμά Ελλάδα μαζί τους, στον κάτω. Η παράσταση είναι ένα φλας μπακ. Τι είδαν οι αρχαίοι και τι έπαθαν όσο καρό ήρθαν αντιμέτωποι με την ξεχαρβαλωμένη Ελλάδα» εξηγεί ο ιδρυτής της ομάδας.
Ο Γιάννης Σαρακατσάνης άλλωστε δεν γράφει μόνο το κείμενο (με τον Γιάννη Παλαιολόγο), σκηνοθετεί, παίζει και εμψυχώνει. Στην ιστορία μπλέκεται μια αδίστακτη δημοσιογράφος, η τηλεόραση, οι παπάδες μπίζνεσμαν, ένας κακοεκπαιδευόμενος αστυνομικός και μια 15χρονη επαναστάτρια». Πώς μια ιδέα γίνεται κείμενο στους AbOvo; Αν η έμπνευση δεν λειτουργήσει με όλους, δεν έχω πολλές ιδέες. Συζητάμε και ο δικός μου ρόλος είναι να τις κάνω να αποκτήσουν ένα νόημα». Πράγματι, ο Γιάννης Σαρακατσάνης Στο «Μαμά Ελλάδα 2» παίζουν επίσης οι: Γ. Γιανούλης, Λ. Ελευθερίου, Β. Καβαλιεράτου, Μ. Μπαλούτσου, Φ. Παυλόπουλος, Σ. Χατζημανώλη, Β. Χελά.
50΄00΄΄- Διηγήματα από την Ομάδα «5»
Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Δανάη Θεοδωρίδου
Κείμενο: Ομάδα «5» Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Ερμηνευτές: Ιωάννα Ασημακοπούλου, Ευθύμης Θέου, Παναγιώτης Κατσώλης, Γεωργία Παΐζη
Τα Γούστα – Ensemble: Μ’ αρέσουν οι ιστορίες με καλό τέλος. Μ’ αρέσουν οι ιστορίες που επαναλαμβάνονται… Μ’ αρέσουν οι ιστορίες με αμφίβολο τέλος… Μ’ αρέσουν οι ιστορίες όπου αυτός μπορεί να ερωτευθεί 5 γυναίκες ταυτόχρονα, μια Ελληνίδα, μια Ρωσίδα, μια Τουρκάλα και Αγγλίδα, μια Γερμανίδα και μια Κινέζα. Αυτός μπορεί να μιλήσει όλες αυτές τις γλώσσες, αλλά προτιμά να μιλάει γαλλικά… Μ’ αρέσουν οι ιστορίες όπου δεν ξέρουν ο ένας τον άλλον…
Λειτουργία ’09 από την ομάδα Πίστη
Υπεύθυνος ομάδας: Μιχάλης Γεωργίου
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Γεωργίου
Επιμέλεια κίνησης: Βίκυ Μαστρογιάννη
Σκηνικά – Κοστούμια – Φωτισμοί: Πίστη
Μουσική: Cayetano
Παίζουν οι ηθοποιοί: Λοΐζος Καμπούρης, Γεωργία Κατσίρη, Δημήτρης Κουρέας
Ένα δρώμενο, μια τελετή για τους προσωπικούς μας θεούς.
ΗΜΕΡΙΔΑ: «Οι νέες φόρμες των παραστατικών τεχνών και το Φεστιβάλ Devised Theatre στο Θέατρο του Νέου Κόσμου», «Το Devised Theatre στην Ελλάδα και στο εξωτερικό»
Εισηγητές: Peader Kirk (“What does a door mean?”), Όλγα Ποζέλη («Θέατρο της επινόησης: ένα μικρό ιστορικό»), Άννα Τσίχλη («Θέατρο της επινόησης: η χαρτογράφηση ενός άλλου τρόπου έκφρασης»), Βασίλης Μαυρογεωργίου («Devising… ερήμην μου, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου»), Δημήτρης Τσατσούλης («Νέες πραγματικότητες;»). (στην επιτροπή συμμετείχαν επίσης οι Γιώργος Σαμπατακάκης, Τζωρτζίνα Κακουδάκη, Μαρία Παπαλέξη και ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος)
Στο εξωτερικό έχει παράδοση χρόνια. Στην Ελλάδα τα δέκα τελευταία. Κάπως έτσι θα είναι και το Φεστιβάλ Θεατρικών Παραστάσεων Μικρού Μήκους – Devised theatre που σχεδιάζει στο θέατρο του Νέου Κόσμου από τις 20 έως τις 30 Μαΐου ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. Περιλαμβάνει πρωτότυπες συνθέσεις με χρονικά όρια. Παραστάσεις μικρής διάρκειας, που δεν θα ξεπερνούν τα 45 με 50 λεπτά, από 18 ελληνικές ομάδες των οποίων οι δημιουργοί τους έχουν γεννηθεί από το 1975 και μετά. Τα θέματα καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα των ανθρώπινων αναζητήσεων: πίστη, απώλεια, αγάπη, έρωτας, αμαρτία, φιλία, κοινωνική ευθύνη.΄Ετσι κι αλλιώς, αυτές οι παραστάσεις καταπιάνονται κυρίως με το θέμα της κατανόησης και της έκφρασης των νέων ανθρώπων.
Ενα ακόμη φεστιβάλ στην Αθήνα; «Είναι μια φυσική συνέχεια όσων γίνονται κάθε χρόνο στο θέατρό μας. Ολ’ αυτά τα χρόνια δίνεται η δυνατότητα σε συντελεστές του θεάτρου να δημιουργούν δικούς τους αυτόνομους πυρήνες εντός του θεάτρου του Νέου Κόσμου που λειτουργούν και ως συγκοινωνούντα δοχεία», λέει στην «Κ» ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. Πολλές παραστάσεις δημιουργήθηκαν από ιδέες των ηθοποιών, όπως του Β. Μαυρογεωργίου, του Μ. Παπαδημητρίου, του Π. Λάρκο που η βάση τους – συχνά χωρίς να το ξέρουν και οι ίδιοι– είναι το Devised. Ενα τέτοιο παράδειγμα ήταν «Η κατσαρίδα».
Με ενδιαφέρει πώς παροτρύνονται οι νέοι άνθρωποι, ειδικά εκείνοι που αντί να περιφέρονται στην τηλεόραση, σκέφτονται και λειτουργούν συλλογικά μέσα στο θέατρο. ‘Ετσι θυμάμαι έσπρωχνα κι εγώ τους συμμαθητές μου στη σχολή να κάνουμε ομάδα. ΄Ετσι λειτουργούσα και ως ηθοποιός».
Το Devised theatre για νέες ομάδες θα έχει και διαγωνιστικό χαρακτήρα. Η παράσταση που θα συγκεντρώσει τις περισσότερες ψήφους της επιτροπής θα συμπεριληφθεί στο ρεπερτόριο του θεάτρου του Ν. Κόσμου τον χειμώνα, ενώ η λήξη του φεστιβάλ θα συνδυαστεί την τελευταία ημέρα του Μαΐου και με μια ημερίδα για τις νέες φόρμες των παραστατικών τεχνών και τα συμπεράσματα αυτής της σύναξης. Μιας θεατρικής ευκαιρίας απ’ αυτές που αναζητούν οι νέοι και πάντα κάτι αφήνει. ‘Οπως άφησαν οι περίφημες «Δοκιμές» του Αμόρε.
Τα έργα
Το φεστιβάλ Devised theatre για νέες ομάδες περιλαμβάνει τις παραστάσεις: «Τι μέρα που σταμάτησε η γη» (ομάδα «Οι αριθμημένοι» – σκηνοθέτις Αγγελική Κασόλα), «Αmili(k)tes Zoes» («Dramaholics» σκηνοθέτης Ακης Σιδέρης), «Σε… real time» («MotusTerrae» – σκηνοθ. Γιάννης Κωντσαντακόπουλος), «Ερως ανίκατε…» (σκηνοθ. Γλύκα Στόιου), «50΄00΄΄» («ensemble – Γούστα» – σκηνοθ. Δανάη Θεοδωρίδου), «Τogether» (σκηνοθ. Ασημίνας Αντωνίου), «΄Ανθρωποι που προχωρούν με τα μάτια μισάνοιχτα» («Culture Victims» – σκηνοθ. Οθωνας Λαμπρόπουλος), «Boudoir» (σκηνοθεσία Λίνα Τζώρτζη), «Status Quo» («2+2» – σκηνοθεσία ΄Αννα Γαρεφαλάκη), «Κοινωνήσαμε» («actA»- σκηνοθ. Δημήτρης Μωραΐτης), «Sin ομιλίες» («Μαύρο πρόβατο» – σκηνοθ. Μonika McShane), «Λειτουργία 09» (σκην. Μιχάλης Γεωργίου), «Snowhite and the Seven Sins» («Βλακ Λιστ» – σκην. Μαργαρίτα Αμαραντίδη), «Αναζητώντας τον μπαμπά μου;» («Ομάδα των 5» – σκην. Γιάννα Καφέ, Δέσποινα Μαραγκουδάκη), «Μην είσαι τόσο σίγουρη» («Move your art» – σκην. Μαρία Βαρδάκα), «Aller- Retour» (σκην. Νάντια Καβουλάκου).
