Δεν κάνανε ουρά στις μιλημένες οντισιόν, δεν ξενύχτησαν στα μπαρ της Σόλωνος, ούτε στην Ευριπίδου για να συζητήσουν πώς θα γίνουνε γνωστοί, δεν πήραν σβάρνα τα σεμινάρια για να γνωρίσουν σκηνοθέτες «να τους δούνε να τους βλέπουν». Βρήκαν ένα υπόγειο, κάπου στα Εξάρχεια. Μια αποθήκη που την καθάρισαν, έτριψαν τους τοίχους, γυάλισαν τα μάρμαρα, την έντυσαν με βελούδα απ΄ άκρη σ΄ άκρη, χρεώθηκαν σε δανειστές, έβαλαν μια κουπαστή για να κατέβεις τα σκαλιά και μετά κάνανε μόνοι τους θέατρο.
Οι τέσσερις νέοι ηθοποιοί πιασμένοι χέρι- χέρι, με πρώτο το χέρι του σκηνοθέτη/δασκάλου τους για τα προηγούμενα 3 χρόνια στη δραματική σχολή που φοίτησαν μαζί, εκεί στη γειτονιά των Εξαρχείων, αποφάσισαν να κάνουν τέχνη σε αντίσταση της επιμονής της εποχής που θέλει να βγεις από τα υπόγεια για να επικυρωθείς ως ένα ακόμα εκκωφαντικό τίποτα, από αυτά τα τίποτα που βλέπουμε συνέχεια στις μαρκίζες των ολόφωτων δρόμων του κέντρου.
Το έργο τους; Ο Γλάρος του Τσέχοφ, με παρελκόμενα κείμενα που χρειάστηκε η ομάδα Hashart για να πει αυτό ακριβώς που ήθελε σε “ένα νέο μείγμα παλαιών υλικών” (όπως ακριβώς σημαίνει το hash στο όνομά τους). Να μιλήσουν για την ανάγκη τους για νέες φόρμες, νέες δημιουργίες, νέους καλλιτέχνες. Για την ανάγκη να έχεις ελπίδα στη ζωή και όταν αισθάνεσαι ότι δεν την έχεις την ελπίδα, να την φτιάχνεις. Και για τον έρωτα βέβαια, και εκεί μόνος είσαι ακόμα και όταν είσαι 22, και εκεί έχεις να συγκριθείς με μια ζωή ιλουστρασιόν, έναν ανταγωνισμό της επιτυχίας του τίποτα.
Μα εδώ οι νέοι ηθοποιοί μας όταν η Αρκάντινα θα πει: “Νίνα, αγάπη μου! Συγχαρητήρια! Μόνο συγχαρητήρια! Όλοι σε θαυμάσαμε. Με τέτοια εμφάνιση και με μια τόσο υπέροχη φωνή… Λοιπόν μικρή μου, να σου πω κάτι; Έχεις ταλέντο, πραγματικό ταλέντο. Είναι κρίμα να χαραμιστείς στα υπόγεια – το θέατρο σε έχει ανάγκη…” οι πράξεις της Νίνα/ηθοποιού της παράστασης, (όχι του έργου του Τσέχοφ προφανώς) δεν θα πει “Αχ, είναι το όνειρό μου. Όμως δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ!” Γιατί η Νίνα και ο Κώστια και η Μάσα και ο Τριγκόριν του υπογείου της Hashart “με χέρια τρυπημένα και τη φωνή τριμμένη πάνω στις συλλαβές του σ’ αγαπώ”, γνωρίζουν και αγνοούν μαζί τί γίνεται αλλού, αλλά και νοιώθουν τι γίνεται εκεί: με τα φτωχά τους μέσα, τους τρυφερούς τους εαυτούς τους σε πλήρη διαθεσιμότητα, την ψυχή τους ανοιχτή, ένα μικρόφωνο και ένα πικαπ να παίζει τις μελαγχολίες άλλων εποχών, και μια τόλμη για την τέχνη του θεάτρου είναι παρόντες, πραγματοποιούν το όνειρό τους, λένε αυτό που ήθελαν να πουν…
Θυμάμαι τη μαμά μου που έλεγε: “όταν γίνεται ΑΣΕΠ (διαγωνισμός που γινόταν παλιά για να διοριστούν μεταξύ άλλων καθηγητές στα δημόσια σχολεία) είναι κάπως άδικο γιατί δίνουν οι μόλις μέχρι χτες φοιτητές που τα έχουν φρέσκα και θυμούνται ακόμα το λόγο που σπουδάζουν και μένουν απέξω αυτοί που περιμένουν χρόνια να διοριστούν και κάνουν εντομεταξύ άλλες δουλειές.” Σε όλη σχεδόν την παράσταση σκεφτόμουν ότι κάτι τετοιο διαγωνίστηκε η ομάδα Hashart, και ας ήταν Κυριακή βράδυ.
Γλάρος…αυτό ήθελα να πω
Μια παράσταση βασισμένη στον Γλάρο του Α.Π. Τσέχοφ και κείμενα των: Ακη Δήμου, Γιώργου Χειμωνά, Laurent Gaude, Γιάννη Ευσταθιάδη, Sarah Kane, Γιάννη Πάνου, Σπύρου Σταυρόπουλου, Χαβιέρ Μαριας, Henriette Vogel, Μ. Αντωνοπούλου, περιοδικό Vita.gr…κλπ
Δραματουργική σύνθεση: ομάδα Hashart, Κώστας Μπάρας
Παίζουν οι: Εβίτα Αμερικάνου, Ελένη Κουταλώνη, Σταύρος Λιλικάκης, Τρύφων Μπάρκας
Σκηνοθεσία: Κώστας Μπάρας
Σκηνογραφική – ενδυματολογική επιμέλεια: Γιώργος Λιντζέρης
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: Παρ-Σαβ 9:00 μμ και Κυριακή 8:00, σε μυστική τοποθεσία
Πληροφορίες και κρατήσεις: 6940718106
